Kartka z pamiętnika VI - Marcel Camus

Byłem zmęczony i jedną z rzeczy, o których marzyłem było łóżko. Trzy dni walki to nawet jak dla mnie zbyt wiele i ta cholerna rana na twarzy. Nadal nie wiem, jakim cudem moja czaszka pozostała w jednym kawałku, a mi nic się nie stało.

Pewnym, szybkim ruchem otworzyłem drzwi do zamku i wszedłem do środka.

- Marcel! – krzyk Fillipa rozpoznałem od razu i choć na początku byłem zdziwiony uśmiechnąłem się patrząc jak do mnie podbiega. Jego źrenice rozszerzyły się, gdy dostrzegł szramę na mojej twarzy.

- C... Co się stało? - wyjąkał. Oddałbym wiele by oszczędzić mu tego widoku, ale niby jak miałbym to zrobić?

- Wypadek przy pracy – rzuciłem beztrosko, a ciemne oczka chłopca zaszkliły łzy, które powoli zaczęły spływać po jego twarzyczce. Zacisnął dłonie w pięści i położył na mojej piersi. Chciałem go objąć, ale on rozpłakał się jeszcze bardziej i wyżywając się na moim ciele wyładowywał swoje emocje. Był rozkoszny...

- Dlaczego, dlaczego się zgodziłeś tam jechać?! Miałeś wrócić wczoraj! Co oni sobie myślą?! Nie jesteś ich zabawką! Marcel, dlaczego pozwalasz by Tobą manipulowali?! Dlaczego mi to robisz... – chłopiec przestał uderzać pięściami w mój tors. Objąłem go, a on wtulił się we mnie. Położyłem głowę na jego włosach i zamknąłem oczy. Czułem jak Fillip drżał, a słone krople wnikały w moje ubranie.

- Czekałeś na mnie? – zapytałem szeptem uśmiechając się lekko – Czekałeś całą noc? – chłopiec znów zaczął głośno łkać – Fillipie... – jeszcze mocniej przytuliłem go do siebie.

- Dlaczego? – zapytał stłumionym przez łzy głosem.

- Musiałem, kochanie. Po prostu musiałem.

- Ale nigdy więcej już niegdzie nie odchodź! Nie chcę żebyś mnie zostawiał samego!

- Później o tym porozmawiamy, a teraz musisz odpocząć. Wyglądasz jak śmierć. Jadłeś coś? – Ślizgon ukrył buźkę chowając ją w mojej klatce piersiowej. – No pięknie, a ja się zastanawiam coś ty mi tak zmarniał prze te kilka dni. – roześmiałem się i wziąłem go na ręce. Chłopiec oplótł mnie ramionami i przestał płakać.

Zaniosłem go do siebie i położyłem na łóżku.

- Śpij, misiaku – szepnąłem i pocałowałem Fillipa w czoło.

- A ty? – jęknął.

- Przebiorę się tylko – uśmiechnąłem się i szybko ściągnąłem brudne, zakrwawione ubranie zakładając czyste. Położyłem się koło chłopca i przytuliłem go, a on wtulił twarz w moją pierś. Oddech Ślizgona od razu się wyrównał i kiedy miałem już pewność, że zasnął ja również zamknąłem oczy. Tęskniłem za tym malcem i choć były to tylko trzy dni to wydawały mi się być wiecznością.

Chciałem zignorować natręta, który siedział w pokoju już od 10 minut, ale nie byłem w stanie. Delikatnie ułożyłem Fillipa na pościeli i podniosłem się patrząc na siedzącego w fotelu mężczyznę.

- Cholera, Fabien, nie mogłeś przyjść później? – szepnąłem, a on uniósł do góry brwi.

- Pewnie miałem czekać, aż mnie psy Ministerstwa dopadną – rzucił lekko oburzony i odgarnął brązowe włosy do tyłu.

- Co się dzieje? – zapytał zaspany chłopiec przecierając oczy – Kto to jest? – spojrzałem wściekle na Fabiena.

- Później ci powiem, śpij dalej.

- Już nie chcę. Kto to? – Fillip zainteresował się przybyszem. Westchnąłem głośno.

- Nieoficjalnie jestem jego kuzynem – zaczął Fabien – A oficjalnie... – mężczyzna rzucił w moją stronę Proroka. Przeglądnąłem szybko pierwszy artykuł, a chłopak przytulił się do mnie i zajrzał do gazety.

- Fabien Trezeguet? – wyszeptał.

- Dokładnie – przyznał mężczyzna – Marcel, miałeś rację. Ten mały jest słodki.

- Nie pozwalaj sobie, Fab!

- Jaki zazdrosny – roześmiał się mężczyzna – Zapomniałem ci podziękować za schronienie. Gdyby nie ty pewnie wsadziliby mnie do Azkabanu, albo jeszcze większej dziury.

- M... Marcel... – jęknął Fillip – Ja nic nie rozumiem.

- No dalej, Marcel. Wytłumacz chłopcu, co się dzieje i pokaż mu plecy. – spojrzałem w przestraszone oczka chłopca. Nie wiedziałem jak zacząć, ani jak skończyć. Wczesałem dłoń we włosy i zamykając oczy westchnąłem.

- Wiesz, że należę do Upadłego Rodu... We Francji byłem zmuszony udawać zwolennika Ministerstwa, ale...

- Malutki, widzisz pierwszą liczbę w artykule? – przerwał mi Fabien – Dwóch mugoli i dziewiętnastu czarodziejów możesz wpisać na jego konto.

- Czy... Czy to prawda? – zapytał Fillip patrząc na mnie uważnie.

- Dokładnie to dziewiętnastu i pół, bo dobiłem jednego gościa, który chciał zabić, kogoś z naszych – rzuciłem i siadając na rogu łóżka schowałem twarz w dłoniach.

- To znaczy, że...

- Że jestem mordercą, zdrajcą i nie mam zamiaru wyrzec się przynależności do Rodu – wszedłem chłopcu w słowo. – Fabien, pamiętaj o umowie. Jeśli coś pójdzie nie tak, zabierasz małego ze sobą i masz się nim zaopiekować – spojrzałem na Trezeguet, który uśmiechnął się do mnie.

- Nie ma sprawy.

- Ale ja nigdzie nie idę! – Ślizgon skrzyżował ręce na piersi i obrażony odwrócił twarz w bok. – Zostanę tam gdzie Marcel! Nawet siłą mnie nie zmusicie do tego żebym z kimkolwiek gdzieś poszedł!

- Fillipie, nie utrudniaj mi wszystkiego... – jęknąłem i błagalnie popatrzyłem na niego.

- Nie, nie, nie! Choćby nie wiem, co, to zostanę z tobą! – chłopiec szybko odwrócił się i sięgnął moich ust. Machnąłem ręką do Fabiena dając mu do zrozumienia żeby odszedł i odwzajemniłem pocałunek Fillipa. Moje wargi bawiły się jego słodkimi ustami, a język pieścił wnętrze chłopca. Położyłem się, a on usiadł na moich biodrach.

- Pokaż plecy – rozkazał – I to już! – zrezygnowany odwróciłem się na brzuch unosząc do góry podkoszulek. – Czy to boli? – zapytał widząc czarne znamię na moich łopatkach sięgające pasa, a teraz jarzące się ciemną czerwienią.

- Nie - odparłem, ale drgnąłem z bólu, gdy chłopiec delikatnie pocałował tatuaż.

- Kłamczuch – fuknął – Odnowiłeś przysięgę Christophera!

- Nie zaprzeczę, ale on składał ją Saraphielowi, a ja składam ją tobie, Aniele – znowu przekręciłem się pod siedzącym na mnie chłopcem. – Fillipie, kocham cię i zawsze będę walczył o Raj dla ciebie. – popatrzyłem w jego błyszczące oczęta – Co powiesz na to abyśmy miel dziecko? – uśmiechnąłem się do niego.

- C... Co? – jęknął zszokowany. Uniosłem dłoń gładząc jego policzek.

- Michael został przysłany, by pomóc nam w walce i cóż... Wygadał się biedak.

- Czyli będziemy mieć...?

- Tak, kochanie. Nie powiedział, kiedy ani jakim cudem, ale zostaniesz tatusiem – przyciągnąłem jego buźkę bliżej i musnąłem miękkie wargi.

- A co z Fabienem? – zapytał.

- Zostanie tutaj dopóki się wszystko nie uspokoi, a później jakoś się go pozbędę.

- Co rozumiesz poprzez „jakoś się do pozbędę”? – syknął Trezeguet wystawiając głowę przez drzwi koło okna.

- Cieszę się, że podsłuchujesz – roześmiałem się.

- Samo mi do uszu wpada – wyszczerzył się mężczyzna – No, ale gadaj mi tu zaraz!

- Przecież nie będziesz mieszkał ze mną i Fillipem. Trzeba będzie ci coś znaleźć, oczywiście, jeśli się Ministerstwo nie domyśli, co jest grane.

- Oni są wszędzie tak samo durni. Cholera, Marcel! Myślałem, że przesadzasz, kiedy pisałeś do mnie o tym małym, ale on naprawdę jest cudowny! – roześmiał się mężczyzna i odskoczył, kiedy w jego stronę poleciała poduszka.

- Widzisz tylko na jedno oko, więc lepiej o nie zadbaj! – fuknąłem.

- Przecież byś mi krzywdy nie zrobiłłłłłł... – Fabien przeciągnął ostatnią literę widząc jak wymownie unoszę brew.

- Fillipie, posiedź chwileczkę w łazience z tym typem, a ja załatwię ci coś do jedzenia – poprosiłem, a chłopiec pocałował mnie w policzek i dołączył do mojego kuzyna.

Pstryknąłem w palce i wtedy też pojawił się przede mną Skrzat Domowy.

- Przynieś mi obiad, proszę. I jeśli możesz to jeszcze dwie inne porcje – stworzenie zdziwione kiwnęło głową i po chwili na stoliku przy ścianie pojawił się posiłek. Otworzyłem drzwi łazienki i zaprosiłem do pokoju chłopca oraz mężczyznę. Obaj niemal rzucili się na jedzenie.

Po posiłku znowu położyłem się spać wtulony w ciepłe ciało Fillipa.

- A ja? – jęknął Trezeguet.

- Śpisz na ziemi – rzuciłem w niego kocem.

- Ja tu gościem jestem...

- Jeśli ci coś nie pasuje to się poskarż dementorom. – uśmiechnąłem się szelmowsko, a Fabien zły odwrócił się do mnie plecami.

- Kocham cię, Marcel – szepnął chłopiec zaspanym głosikiem i od razu usnął. Pocałowałem go delikatnie w czoło i uśmiechnąłem się. Nie myślałem, że z takim spokojem przyjmie informację o tym ile osób zabiłem. Nawet moja zdrada w stosunku do Ministerstwa nie wywarła na nim większego wrażenia.

- On naprawdę cię kocha – szepnął Fabien powoli zasypiając. – Mógłby zostać jednym z nas...

- Ale nie zostanie. To zbyt niebezpieczne.

- A wasze dziecko?

- Moja rodzina będzie żyła normalnie, a nie w ciągłym strachu przed ludźmi ministra.

- A co jeśli cię znajdą?

- To stracą życie jak tamci, których zabiłem przez te kilka dni.

- Ty naprawdę chcesz zapewnić Fillipowi życie w raju.

- Oczywiście. Znalazłem swoją Wieczność, to on nią jest, ale teraz zamknij się już. Jeśli znowu mi go obudzisz to cię przetrącę. – mężczyzna nic nie odpowiedział. Popatrzyłem na spokojną buźkę malca i przytulając go mocniej do siebie sam zamknąłem oczy.

- Nigdy mnie nie zostawiaj – zamruczał Fillip budząc się na chwilę.

- Spokojnie, kochanie. Nigdy więcej. – uśmiechnąłem się i zasnąłem.