Do abordażu!

Pierwsza sprawa... Kto zgłosił mojego bloga na konkurs?! Matko, bez przesady. Szans nie mam najmniejszych, a w dodatku i tak nie mam na tyle czytelników, żeby się w to pchać... Inna sprawa to to, że wątpię żeby osoba oceniająca mojego bloga wypowiedziała się o nim pozytywnie. Cóż, polegam na waszej opinii, więc powiedzcie mi co myślicie o przyjęciu, a co o odrzuceniu tej oferty ^^' Mimo wszystko dziękuję w wiarę w moje umiejętności ^///^

 

25 luty

Obudziłem się lekko wystraszony. Od dnia iluzji, co noc miałem ten sam sen. Niemal czułem cały ból boga i mógłbym przysiąc, że wszystko to za każdym razem działo się naprawdę. Sam nie wiem czyje cierpienie było większe. Tych dwóch chłopców, czy mężczyzny, któremu nie pozwolono nawet żyć u boku ukochanego.

Otworzyłem oczy i leżałem chwilę wpatrując się w sufit. Zastanawiałem się czy ja postępowałbym tak samo gdyby to mnie postawiono w takiej sytuacji. Jakby na to nie patrzeć byłem dzieckiem, może i dość szybko rozwijającym się pod pewnymi względami, ale wyłącznie dzieckiem. Nie wiedziałem nawet czy Syriusz traktuje mnie w stu procentach poważnie. W końcu James prawdopodobnie dał już sobie spokój z Shevą, więc nie miałem pewności, czy z Syrim nie będzie tak samo. Bałem się, że kiedyś mnie wyśmieje i uzna wszystko, co nas łączy za niebyłe.

- Remi, miałem straszny sen! – głośny krzyk Blacka wystraszył mnie na równi ze skokiem na moje łóżko. Kruczowłosy przysunął się i obejmując mnie nakrył kołdrą. – Jakiś ty cieplutki, Remusku... – wymruczał ocierając się o mnie lekko. – Jak grzejniczek...

- Syri, czego ty znowu chcesz? – jęknąłem niemal miażdżony przez jego ramiona.

- Jak możesz być taki nieczuły?! – udał, że się rozpłacze – Ja tu każdej nocy z tęsknoty za tobą umieram, a ty mnie odtrącasz... – chłopak ukrył twarz w mojej poduszce.

- Jesteś niemożliwy... – westchnąłem i przytuliłem się do niego, co w zupełności wystarczyło, by z szerokim uśmiechem objął mnie jeszcze mocniej.

- Moje kochanie jednak mnie kocha! – wyszczerzył się i przysunął swoją twarz do mojej. Przymknąłem oczy wiedząc, co ma się stać i właśnie wtedy poczułem jak coś ciężkiego spada mi na nogi. Jęknąłem czując lekki ból i otwierając gwałtownie oczy.

- P... Potter... – wysyczałem przez zęby, a chłopak z uśmiechem zaczął włazić pod moją pościel.

- Gdzie ty się pchasz?! – zaczął wrzeszczeć Syriusz – Remusa mi zgnieciesz! Bierz stąd swoją szacowną i wracaj do siebie!

- Ale u mnie jest zimno... – załkał – Śpię koło okna, a tam jest lekki przeciąg...

- Kłamiesz! Kilka dni temu zamieniłem się z tobą miejscem i dobrze wiem, że tam jest najcieplej!

- No dobra... Więc pod oknem jest duszno! – okularnik zaczął na nowo lamentować. Syriusz miał właśnie po raz kolejny wydrzeć się na Jamesa, kiedy głośny krzyk przeszkodził mu w powiedzeniu czegokolwiek.

- Do abordażu! – Sheva i Peter równocześnie oznajmili swój atak i z poduszkami w rękach wskoczyli na łóżko, które zaskrzypiało niebezpiecznie. Z głośnym śmiechem zaczęli nas wszystkich okładać swoją jakże wymyślną bronią. J. nie miał zamiaru pozostawać dłużny i wyszarpując poduchę spod mojej głowy dołączył do wielkiej wojny.

- Rozwalicie mi wyrko! – stwierdziłem, ale ich mało to obchodziło. Krzycząc w niebogłosy atakowali jeden drugiego. Syriusz zawisł nade mną na czworakach i przymknął oczy obrywając za nas obu.

- Chcecie mi Remiego uszkodzić?! – jęczał głośno, kiedy kolejne silne uderzenia trafiały prosto w jego głowę. Był słodki. Zacząłem się głośno śmiać, gdy otrzymując naprawdę silny cios przewrócił oczyma i otworzył usta z cichym jękiem, który przypominał mi miauczenie kota. Chłopcy wydawali się nie zwracać uwagi na nic demolując moje posłanie wrzeszcząc w niebogłosy. Nie wiem, co bym zrobił bez tych wariatów. Dopiero po chwili zwróciłem uwagę na to, że Black patrzy na mnie przygryzając bok dolnej wargi. Jego szare oczy błyszczały uciesznie, a kruczoczarne włosy, które powoli odrastały po wielkim ścinaniu, w całkowitym nieładzie opadały mu na twarz i sterczały na wszystkie strony.

- Daj dziubasa... – poprosił cicho robiąc słodką, błagającą minkę.

- A co ja z tego będę miał? – zapytałem przekornie, co sprawiło, że chłopak uniósł brwi.

- Jak to, co? Dasz buziaka swojemu chłopakowi, to za mało?

- Żartowałem – westchnąłem i pokręciłem głową – Ale możesz mi postawić Czekoladową Żabę w zamian – wyszczerzyłem się. Podpierając się na łokciach podniosłem głowę i pocałowałem Blacka, który zamruczał ucieszony. Wydawało mi się, że już od wieków nie byłem tak blisko niego. Odsuwając się czułem jak moje łóżko powoli przestaje wytrzymywać ciężar pięciu osób, w tym trzech szalejących jak opętane.

- JAŁŁ!! – krzyk Jamesa poprzedził olbrzymi ciężar, jaki spadł na mnie niemal mnie zgniatając. Kolano Blacka wbiło się w materac tuż pod moim kroczem, a jego łokieć przywarł mocno do mojego brzucha. Potter leżał jak długi na plecach kruczowłosego jęcząc żałośnie.

- Jeszcze ja, jeszcze ja! – zawołał entuzjastycznie Peter i zamierzał rzucić się jako trzeci balast, ale w ostatniej chwili Syri wierzgnął nogami zwalając go na podłogę. Odetchnąłem z ulgą nawet nie chcąc myśleć o tym jak by się to skończyło dla moich wnętrzności gdyby Pettigrew położył się na okularniku. Osobiście i tak miałem już wystarczająco wielki balast na sobie.

- Potter, zwalaj się ze mnie! Przez ciebie zgniotłem moją księżniczkę!

- Zejdź ze mnie, a wybiję ci ze łba księżniczki! – syknąłem jakimś cudem łapiąc jeszcze oddech. Sheva leżał na ziemi i śmiał się w najlepsze. Jako jedyny nie odniósł większych obrażeń, co kłóciło się z zasadami każdej naszej zabawy.

- Black, mogę spać dzisiaj na tobie? Strasznie wygodny jesteś, wiesz? – kruczowłosy aż drgnął nerwowo i na oślep zatkał mi dłońmi uszy, po czym wrzasnął:

- Już ja ci się na mnie prześpię, idioto jeden! Zabieraj ze mnie swoje szlachetne bebechy, bo ci je wszystkie wyharatam! – chłopak zabrał ręce z mojej twarzy – Wybacz, Remi, ale to były groźby i wolałem żebyś ich nie słyszał... ZŁAŹ! – Syri zacisnął zęby i podniósł się tym samym zwalając z siebie Jamesa. Poczułem wyraźną ulgę nie musząc już dźwigać na sobie dwóch dość ciężkich chłopaków. Black słysząc cichy krzyk upadającego na ziemię okularnika uśmiechnął się wrednie i z czułością pochylił się nade mną.

- Co?

- Dobrze się czujesz? Nic ci nie uszkodziłem?

- Nie pytaj, było blisko... – zaśmiałem się nerwowo, a Syri pogłaskał mnie po policzku. Zaraz potem spojrzał wściekle na Jamesa, który uchylił lekko usta, a w chwilę potem zerwał się na równe nogi i w piżamie wybiegł z pokoju. Syri nie czekając na nic podążył za nim po drodze wyrywając poduszkę z ręki głośno rechotającego Andrew. Sam również zacząłem się śmiać, a Peter dołączył do nas po chwili wychodząc spod łóżka, pod które wpełzł unikając przygniecenia przez spadającego Jamesa.

Zanim Syri i J. wrócili ja byłem już niemal ubrany, Peter jak zwykle zaplątał się w golf, a Sheva siedział w najlepsze na swoim łóżku przyglądając się zmaganiom blondynka.

- Powiedzcie mi, co w szkole robią ludzie z Ministerstwa Magii? – zaczął Syriusz zastanawiając się nad odpowiedzią na przed chwilą zadane pytanie.

- C...Co?! – Andrew ożywił się momentalnie, a Pet, który właśnie wcisnął głowę w rękaw spojrzał zdziwiony na dwójkę przechodzącą właśnie przez drzwi.

- No, kiedy James wiał korytarzem to mijaliśmy takich dwóch odfraczonych facetów...

- Cholera! – Szaman zerwał się szybko i nic więcej nie mówiąc wybiegł w sypialni. Popatrzyliśmy z chłopakami po sobie nie mając pojęcia, o co właściwie mu chodziło. W jego oczach dało się dostrzec autentyczne przerażenie i lekki błysk łez. Żałowałem, że nie miałem okazji ostatnio z nim porozmawiać. Teraz coś najwidoczniej było nie tak jak powinno, a my nawet nie wiedzieliśmy jak można by mu pomóc.

- Co ja takiego powiedziałem? – do Syriusza niewiele w tej chwili docierało.

- To raczej nie przez ciebie... – westchnąłem. Naprawdę zastanawiałem się, o co mogło chodzić, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Stanowczo za mało wiedziałem teraz o jasnowłosym i zbyt mało czasu poświęcaliśmy naszej grupie. Wiedziałem, że trzeba będzie to zmienić i to jak najszybciej. – Chłopaki, ubierać się! Wychodzimy!