Dylemat

Notka jest jaka jest, ponieważ czuję się niespełniona artystycznie. Inaczej mówiąc cierpię na jedną z dwóch najgorszych chorób jakie nękają artystów... Ok, koniec o tym! Zamieszczam nową sondę 'Ai no Tenshi' dotyczącą właśnie tamtego bloga. Mam nadzieję, że się wypowiecie w tym temacie ^^"

 

22 marzec

- „Transmutacja istot stałocieplnych o masie powyżej 20 kilogramów odbywa się poprzez rzucenie na nie zaklęcia Nosines i doprowadzenie ich układu immunologicznego do stanu reakcji zwrotnej zatrzymanej przez substancje wytwarzające się w skórze istoty...” Kto to u licha wymyślił?!

- Syriuszu, mógłbyś zachowywać się ciszej? Jesteśmy w bibliotece. – upomniałem siedzącego przede mną chłopaka, który westchnął głośno i zamykając czytany przed chwilą podręcznik odsunął go jak najdalej od siebie.

- Wybacz, ale to nie ma najmniejszego sensu. James, wstawaj i zakładaj bryle. – Black szturchnął śpiącego na książkach chłopaka. – Mam to gdzieś, idziemy na żywioł!

- No nareszcie jakaś inteligentna propozycja! – wyszczerzył się okularnik.

- Na mnie nie liczcie jutro na teście. Jeśli się nie uczycie to wasza to rzecz. – mruknąłem i wróciłem do studiowania ‘Transmutacji dla początkujących’, którą przeczytałem po raz pierwszy już kilka miesięcy temu.

- Aleś ty się markotny zrobił. – wysyczał Syriusz i wstał przeciągając się – To, dlatego że nie pozwalasz mi się do siebie zbliżać... Brakuje ci mnie, przyznaj się.

- Kpisz sobie, Black? – roześmiałem się ironicznie – Nareszcie nie muszę się obawiać, że dobierzesz się do mnie, kiedy się odwrócę.

- Tęsknisz, widzę to w tych twoich złotych oczętach. – Syri splótł dłonie za głową i zaczął powoli maszerować w stronę wyjścia z sali mijając mnie z zamyślonym wyrazem twarzy. – NO PRZYZNAJ SIĘ! – wydarł się zza moich pleców i zanim zareagowałem usiadł na moich kolanach.

- Przymknij się, to raz, a po drugie, co ja krzesło jestem?! – warknąłem spychając chłopaka z siebie. – Miałeś mnie nie dotykać, nie?

- Nie dotykam, ja tylko siedzę grzecznie u ciebie na kolankach. – wyszczerzył się kruczowłosy i poruszył nieznacznie wywołując tym mój cichy jęk. Czułem jak moje kości wbijają się w mięśnie pod wpływem ciężaru Syriusza.

- Jesteś ciężki, zabieraj swoją szlachetną z moich ud!

- Jestem leciutki niczym piórko, więc nie zejdę. – przekorny uśmieszek ozdobił jego wąskie wargi. – Zresztą zapytaj Pottera, co on o tym sądzi. James, jak myślisz, powinienem z niego zejść? – wyczuwałem w tym najzwyklejszy podstęp w wykonaniu dwóch moich przyjaciół, jednak ciało Blacka było bardzo ciepłe i mimo swojego ciężaru przyjemnie ogrzewało.

- Jak najbardziej, nie – roześmiał się James. – Ja na pewno bym nie schodził, gdyby to o Andrew chodziło. – mimo, że Sheva nigdy nie traktował okularnika jako potencjalnego partnera ten nadal nie zrezygnował z młodego Szamana. Dziwiło mnie to, jako że Andrew nie zwracał uwagi na nikogo poza ukrywającym się w szkole Francuzem. Na wspomnienie tamtego mężczyzny momentalnie przypomniał mi się nauczyciel Latania i Fillip. Powoli zaczynałem uświadamiać sobie, czego brakowało mi przez te kilka miesięcy, a od czego teraz uciekałem nawet nieświadomy swojego postępowania. Może Syriusz nie należał do tych, którzy to okazywali swoje uczucia w sposób właściwy, ale mimo wszystko czynił to na swój własny sposób.

- Ja tu nadal jestem... – Black zamachał mi przed twarzą dłonią i zaniepokojony wpatrywał się we mnie. – Co się dzieje, Remi? Jesteś jakiś dziwny ostatnimi czasy i w dodatku mnie nie chcesz. – Syri wstał i usiadł z powrotem na swoim miejscu.

- To nie o to chodzi. – westchnąłem lekko nieprzytomny, jednak sam nie byłem przekonany, co do prawdziwości swoich słów. Miałem poważny problem i to bardzo poważny, tylko niby, z kim miałem o tym porozmawiać? Patrzyłem na lekko zaniepokojonego kruczowłosego, a jego szare oczy kojarzyły mi się mimowolnie z tęczówkami Camusa. Nie rozumiałem, co się ze mną dzieje. Zachowanie Blacka zaczynało mnie denerwować, podobnie jak jego wygłupy i porywczość. Profesor był zupełnie inny tylko, że on ponad życie kochał Fillipa...

- Remusie?

- Przepraszam was, ale coś mi się przypomniało! – nie zwracając już uwagi ani na kruczowłosego, ani też Pottera czy Pettigrew pozbierałem swoje rzeczy i szybko wyszedłem z biblioteki. Czułem się zagubiony i całkowicie pozbawiony źródła pomocy. Do głowy przychodziła mi tylko Zardi, ale gdzie miałem jej szukać? Ona zawsze była wszędzie i nigdzie, a natknąć się na nią przypadkiem graniczyło z cudem. W prawdzie cuda się zdarzały, ale nie liczyłem na nie w tej chwili.

Zatrzymałem się na jednym z korytarzy i usiadłem pod ścianą podciągając kolana pod brodę. Objąłem je rękami i ukryłem w nich twarz. Miałem wiele zmartwień, jednak to wydawało mi się najistotniejsze. Nie chciałem nikogo zranić, a wszystko wskazywało na to, że tak właśnie się stanie. Z profesorem Camusem łączyła mnie jedynie specyficzna przyjaźń i zawsze byłem przekonany, że właśnie tak zostanie. Przenigdy nie przyszłoby mi do głowy, że mógłbym się w nim kochać. Jednak zaczynałem coraz częściej o nim myśleć i zastanawiać się, dlaczego to ja nie trafiłem na kogoś takiego jak on, a na wspomnienie tych rozważań łzy powoli zaczęły spływać po moich policzkach.

- Remi? – cichy głos wystraszył mnie śmiertelnie. Przetarłem na szybkiego oczy i spojrzałem na stojącego nade mną chłopaka. – Co się stało?

- Nie, nic... – to kłamstwo nie miało nawet najmniejszego prawa zostać niezauważone.

- Nie oszukuj tylko mów. –Sheva usiadł obok mnie i starł z mojej twarzy resztę wilgotnych kropli. – Wiem, że ostatnie rzadko z wami przebywałem, ale to ze względu na Fabiena. No opowiedz mi o wszystkim, co przegapiłem?

- Andrew, powiedz mi, co czułeś, kiedy zaczynał ci się podobać ktoś nowy? – wydusiłem.

- Co czułem? Szczerze mówiąc nic szczególnego. Prawda jest taka, że nadal podoba mi się każdy z chłopaków, w których się bujałem tylko, że teraz oni się nie liczą i jakkolwiek wspaniali by nie byli to mam świadomość, że Fabien jest od nich lepszy. A dlaczego pytasz? Chodzi o Syriusza?

- Nie, to znaczy tak... To znaczy... Heh, chyba nie czuję już do niego tego, co wcześniej.

- A to znaczy, że...

- Że zaczynam bujać się w Camusie. – zaczerwieniłem się i ukryłem rumieńce w dłoniach.

- Auć. – słowa chłopaka bynajmniej nie podniosły mnie na duchu. – No, to mamy problem.

- Dzięki za wsparcie. – westchnąłem i mimowolnie uśmiechnąłem patrząc w zielone oczy Szamana. – Spodziewałem się czegoś w rodzaju ‘nie martw się to przejdzie’.

- Faktycznie, to zabrzmiałoby lepiej, ale... Jak słowo daję nie jest dobrze. Gdyby nie fakt, że on i Syriusz są zupełnie różni... Wiesz, mam pomysł. Głupi oczywiście, ale coś mi mówi, że to może jakoś pomóc. Fabien mi to wybaczy, a jak go znam to nawet nie zwróci na to uwagi, ale... Remi, między tobą a Syrim doszło do czegoś... WIĘKSZEGO?

- N... Nie. – wyjąkałem zażenowany i całkowicie skołowany. Słowa jasnowłosego trochę mnie zaniepokoiły.

- Nie no, nie zrobię tego... – westchnął – Co ci nie pasuje w Blacku? - Sam nie wiem. Może to, że ostatnio skupia się jedynie na sobie. Wydaje mi się, że gdybym zapytał, czego chce od razu pomyślałby o jednym. Cholera, zaczynam mówić jak baba! – podłamałem się i odchyliłem głowę do tyłu. – Wiem jak Camus traktuje Fillipa i to chyba to aż tak mnie do niego ciągnie. Ta czułość, jaką okazuje chłopakowi i to jak traktuje innych. Zabij mnie póki możesz, błagam.

- Pozwól, że zostawię cię przy życiu. – uśmiechnął się leciutko samymi kącikami warg Andrew. – Domyślam się, że rozmowa z Syriuszem odpada, więc może ja z nim pogadam? Nie martw się nie wspomnę o tym, co usłyszałem od ciebie. – uspokoił mnie widząc jak drgnąłem wystraszony – Dam mu tylko dyskretnie do zrozumienia, że brakuje ci czułości, ciepła i sam wiesz, o co chodzi. Kiedyś czułem się podobnie jak ty teraz, więc pomogę ci choćby nie wiem, co, a teraz wstawaj i idziemy... Już wiem! Idziemy napić się gorącej czekolady. – chłopak podał mi dłoń i pomógł wstać. – A przy okazji skończę to, w czym kiedyś mi przeszkodzono. Nie martw się to nic nie znaczy. – Chłopak objął dłońmi moją twarz i przybliżył ją do swojej. Nawet nie starałem się zapobiec czemukolwiek. Gorące usta Andrew zetknęły się z moimi w kojącym pocałunku, który trwał dość długo. Zaraz potem Sheva odsunął się i łapiąc za rękę zachęcił do ruszenia się z miejsca.