I'm calling you, dear

30 październik

Słońce, które przebijało się przez chmury sprawiało, że wszystko wydawało się weselsze i piękniejsze, chociaż dla mnie dalekie było to od pozytywów. Patrząc z okien zamku z całą pewnością mogłem zachwycać się pogodą, złotem, czerwienią czy też najróżniejszymi odcieniami brązu liści, tworzących ogromny dywan pokrywający całe błonia po obrzeża Zakazanego Lasu i niknący pośród gęstych drzew. Problemem był fakt, iż zamiast otaczającego mnie świata dostrzegałem wyłącznie roześmianego Syriusza i uradowane dziewczyny, z którymi rzucał się liśćmi naprędce zbieranymi z ziemi. Z całych sił starałem się nie pozwalać samemu sobie na płacz, lub chociażby głębszy smutek. Pragnąłem być chłodnym i opanowanym, by nie odczuwać tego potwornego bólu. Nie wiedziałem czy zrezygnować z Blacka, czy walczyć o niego, jednak nie miałem pojęcia jak to zrobić nie wyjawiając przy tym tajemnicy, która mogła pozbawić mnie wszystkiego, włącznie z możliwością uczenia się w Hogwarcie. Syriusz w otoczeniu dziewczyn z każdego domu wydawał się tym brakującym elementem wszystkiego. Widać właśnie tak miało być, a on zamiast zajmować się mną od początku powinien skupić się na znajomości z koleżankami z różnych Domów. Ładne, zgrabne, dobrze wychowane i inteligentne, stanowiły z pewnością przewagę nade mną tym bardziej, kiedy ukrywałem przed innymi największe ze swoich przekleństw. To właśnie z jego powodu traciłem to, co najcenniejsze, a piękno, które z taka łatwością dostrzegałem, teraz uciekało ode mnie, bądź blaknęło przyćmione ogromnym smutkiem i samotnością. 

Słysząc głos do złudzenia przypominający mi brzmienie, jakie nadawał mojemu imieniu Syriusz szybko odwróciłem się do tyłu. Niestety moje chwilowa nadzieja rozpłynęła się wraz z lubieżnym uśmiechem Corneliusa. Zamknąłem oczy wracając do rzeczywistości i powstrzymując płacz.
- Mieliśmy spotkać się po kolacji – bąknąłem mało entuzjastycznie, a jak zawsze niezrażony niczym chłopak wyszczerzył się głupio.
- Stęskniłem się – rzucił podchodząc – Ty z pewnością także. Może wprowadzisz się do mojego pokoju? Możemy spać razem na moim wyrku. – poruszał brwiami, co tym bardziej zrobiło z niego wielkiego zboczeńca. Zapewne musiałem do tego przywyknąć skoro teraz nie miałem już nikogo, kto wybawiłby mnie z opresji. Zostawało mi radzenie sobie samemu i znoszenie towarzystwa płomiennowłosego.
- Znasz się na zaklęciach ofensywnych i pomocniczych trzeciego stopnia? – patrząc prosto w oczy natręta zadałem proste pytanie dotyczące mniej prostego tematu. Z tego, co mówił nauczyciel niewielu potrafiło pojąć ich zasady, dlatego uznał, iż będzie to zadanie na najwyższą ocenę, którą planowałem dobyć dla własnej satysfakcji. Tak jak przypuszczałem chłopak nie miał na ten temat pojęcia, co stanowiło dla mnie wybawienie. Marszcząc czoło patrzył to na mnie to gdzieś na boki zapewne starając się odnaleźć w pamięci cokolwiek. W końcu poddał się kręcąc głową.
- Nie przypominam sobie tego tematu. – westchnął – Ale co to ma do rzeczy?
- W takim razie nie możesz mi pomóc i muszę skorzystać z książek w bibliotece, a ty zawracasz mi głowę. – chociaż liczyłem na jakąś wściekłość z jego strony otrzymałem tylko cichy śmiech. Cornel popatrzył przez okno, które chwile wcześniej stanowiło dla mnie bramę do katuszy i zarazem nieba. Tym razem jego wargi wygięły się lekko ironicznie.

- Obserwujesz byłego? To nie pomaga tylko pogarsza wszystko. - jakoś mnie to chwilowo nie interesowało. – Zapomnij o nim i olej go tak jak on ciebie. Po co ma wiedzieć, że tęsknisz skoro sam sobie odszedł? – świadomość prawdy, jaka kryła się w tamtych słowach pogarszała moje samopoczucie. Nic nie miało już być takie jak wcześniej.
Ponownie usłyszałem ciche wołanie Blacka, a zamiast niego słodki szczeniak przebiegł przez korytarz wpadając w nogi Lowitt’a i przeciskając się między jego łydkami chciał biec dalej. Krukon wziął go na ręce i obejrzał dokładnie. Poznałem zwierzaka dopiero po kilku chwilach. Bez wątpienia był to psiak, który uganiał się za kolorowym stworzonkiem dwóch Ślizgonów. Zastanawiało mnie tylko, co robił sam w takim miejscu, a odpowiedź na to pytanie przyszła wraz z kolejnym ruchem za moimi plecami.
- Oddaj psa! – Lair rzucił ostrzegawcze spojrzenie najwidoczniej nie lubianemu chłopakowi i wyciągnął przed siebie dłoń.
- A jeśli nie? – z jakiegoś powodu nie dziwiła mnie ta chęć dogryzania blondynowi. – Rozpłaczesz się, zaoferujesz mi cos w zamian, a może poskarżysz się profesorom, że zabrałem ci zwierze, a przecież prefekt łamiący przepisy szkoły to hańba dla Domu. – wredny chichot dopełniał wszystkiego, za to dłonie Eric’a spoczęły na moich bokach przysuwając mnie do ciała starszego chłopca.
- Prefekt molestujący na korytarzach młodszych kolegów, również nie należy do chluby szkoły.
- Oddaj Remusa! – teraz poczułem, że trafiłem między młot a kowadło, a biedna psina tkwiła w tym wraz ze mną. Nie chcąc mieszać się w sprawy nie wyrywałem się Puchonowi czekając, aż samo dojdą do porozumienia, jednak jakoś się na to nie zanosiło. Z jakiegoś powodu to właśnie ja byłem tym pechowcem, który nie tyle pakował się w kłopoty, co one same do mnie przychodziły i ciągnęły za rękę w sam środek kabały. Gdyby z takich rzeczy można było wyrosnąć oddałbym wiele by być już starszym o kilka, bądź kilkanaście lat.
- Dasz mi szczeniaka dostaniesz chłopca!
- Daj chłopca dostaniesz szczeniaka! – jeśli właśnie w taki sposób miałem spędzić najbliższe godziny to mogłem serdecznie podziękować za taką łaskawość. Może brakowało mi niedawno czyjejś bliskości, ale tulenie mnie jako karty przetargowej dla wymiany było lekką przesadą.
- Moje zadania czekają... – bez przeszkód odsunąłem się od zdenerwowanego jasnowłosego i wziąłem psa z rąk Cora wręczając go właścicielowi. – Trafiłem do piekła... – westchnąłem ciężko zostawiając w dalszym ciągu mordujących się wzrokiem nastolatków. Gdyby mogli coś tym zdziałać z pewnością Sheva ubolewałby nad stratą obiektu westchnień z nudy, zaś zakład psychiatryczny w Świętym Mungu straciłby jednego z najczęściej przebywających tam pacjentów.
Zaledwie po chwili ponownie przypomniałem sobie o Syriuszu i tym, że wracając do sypialni nie zastanę go, bądź minę zajętego rozmową z jakąś kokietką. Jak na złość oczy mi się załzawiły, a odbijające się od nich zachodzące słońce sprawiło, że maleńka iskierka, przypominająca mi świetlika, zaczęła kreślić przede mną niewielki napis. Rozpoznałem w tym niezdarne pismo Blacka, który nigdy nie miał czasu na dłuższe skupienie się na czymkolwiek. Aż nadto dobrze pamiętałem takie szczegóły i pielęgnowałem je nie chcąc tracić czegoś, co trzymało mnie przy zdrowych zmysłach, które stawały się coraz bardziej nadszarpnięte.
”I'm calling you, dear” przeczytałem w myślach i rozpłakałem się klękając na ziemi. Słyszałem ten urojony szept i słodki głos wypowiadający moje imię, jakby z nadzieją, że zaraz zobaczę to, czego dotąd nie mogłem dostrzec. Gdzieś tak, wewnątrz mojego zagłuszanego bólem umysłu ciągle słyszałem Blacka, który z miłością i uczuciem nawoływał mnie. Bezustannie i niestrudzenie, jakby miało to coś zmienić. Tym czasem musiałbym wydłubać sobie oczy by móc uwierzyć w to, iż nie są to tylko wymysły. Syriusz zapomniał o mnie tak jak ja miałem wymazać z pamięci jego. Zamiast niezdecydowanego dzieciaka znalazł sobie masę koleżanek w każdym wieku, a nie jedna z nich nawet nie zważała na to, że jest od niej młodszy. Moja dotychczasowa niechęć do dziewcząt teraz wzrastała. Brak zaufania stawał się bardziej dokuczliwy i powoli dobijał.
Męski, dziwnie niesamowity głos wyśpiewał w mojej głowie te kilka słów, jakby były częścią piosenki. Jeśli popadałem w paranoję to nie mogłem się temu dziwić i gdybym tylko mógł wolałbym pozbyć się wszystkich przykrości z pamięci, jednak jakkolwiek bolesne nie było to, co przechodziłem teraz to właśnie to chciałem pamiętać. Syriusza, magię każdej spędzonej razem chwili i przeszłość, na którą składał się ostatni rok.