FavChara I - Teraźniejszość (Marcel Camus)

Rysunki biorę z mang XD Jeśli to jakoś Wam pomaga ^^"

 

„Wojownik skupia się na maleńkich cudach codzienności.”

Od kiedy opuściłem drużynę wydawało mi się, że jedyną rzeczą, jaka pozwalała mi się rozerwać i odnaleźć sens było nauczanie w szkole. Dzięki pracy nie nudziłem się, nie marnowałem cennego czasu i zawsze byłem otaczany ludźmi, których mogłem uważać za przyjaciół. Gdy pojawił się Fillip moje dotychczasowe priorytety przeżywały swój rozkwit i równocześnie załamanie. Nie żyłem już dla szkoły, Quidditcha, czy czegokolwiek innego. W prawdzie nadal sądziłem, że będzie mi brakować pracy, jednak nie wziąłem pod uwagę tego ile zajęć pojawia się wraz z założeniem rodziny. Nie miałem czasu na myślenie o Hogwarcie, uczniach, dawnych obowiązkach. Zamiast tego musiałem podzielić dnie i noce między dom, sklep, Nathaniela i Fillipa. Nie mogłem zaprzeczyć, że czasami padałem ze zmęczenia, jednak każda taka chwila była czymś pięknym i niezastąpionym. Śmiech, czy też płacz syna zamiast drażnić tylko mnie uspokajały i sprawiały, że moje usta układały się w uśmiechu. Kołyszący malca chłopiec wyglądał rozkosznie i koił zmęczenie każdym delikatnym ruchem, bądź melodią śpiewaną cicho Nathanielowi. Sklep zaczynał tętnić życiem i sam chyba do tej pory nie zauważałem jak wiele osób interesuje się Quidditchem. Codziennie coraz to nowe twarze witały mnie uśmiechem i dziękowały za pracę, jaką wykonywałem. Tłumy dzieci wyciągały rodziców pod okno wystawowe, a otwarte buźki i pełne zachwytu oczęta sprawiały, że byłem naprawdę szczęśliwy. Sen ograniczał się do minimum, zaś doba zawsze była zbyt krótka i właśnie to było dla mnie małą przyjemnością.
„Jeśli potrafi w nich dojrzeć to, co piękne, znaczy to, że i on nosi w sobie piękno, bowiem świat jest zwierciadłem, w którym odbija się twarz każdego człowieka.”

- Bardzo panu dziękuję, do widzenia.
- To ja ci dziękuję, Marcelu – starszy mężczyzna, którego znałem już od dosyć dawna wyszedł ze sklepu z małym zapasem ozdób do mioteł, dla wnuka. Patrzyłem jak uśmiechnięty bawi się niewielkim pudełeczkiem podśpiewując coś pod nosem. Zbliżało się południe, więc liczyłem na chwilę spokoju i możliwość poukładania powyjmowanych rzeczy na swoich miejscach.
Słysząc cichutkie kroki za plecami odwróciłem się do cudnego Anioła z maleńkim robaczkiem w ramionach.
- Fillipie – westchnąłem ucieszony, kiedy chłopiec obdarzył mnie delikatnym, przepięknym uśmiechem.
- Mały się za tobą stęsknił. – wytłumaczył podchodząc bliżej i pokazując mi zaciekawionego wszystkim niemowlaka. Maleństwo rozchyliło dzióbek chichocząc, kiedy tylko jasne oczka przeniosły się z wnętrza sklepu na mnie. Wyciągnął drobne rączki i zaczął machać nimi w powietrzu chcąc zwrócić na siebie większą uwagę. Z rozkoszą objąłem delikatnie dłońmi małe, miękkie łapki całując je niemal z takim samym namaszczeniem, jak kiedyś robiłem to w przypadku Fillipa. Chłopczyk przymrużył oczęta i znowu zaczął się słodko uśmiechać.
- Nathanielu, bądź teraz grzeczny przez chwileczkę, dobrze? – powiedziałem cicho głaszcząc opuszkiem ciepluteńki policzek synka, który przestał się kręcić na boki – Jest tu chyba ktoś jeszcze bardziej stęskniony – roześmiałem się patrząc w lśniące oczy ukochanego. Pogładziłem już zarumieniony policzek i przyciągnąłem jego buźkę bliżej swojej twarzy. Przymykając oczy pocałowałem subtelnie byłego Ślizgona, a czując ciepło jego warg ponowiłem muśnięcie. Chłopak zmarszczył czoło, jakby każdy pocałunek był jednym z ostatnich i oddawał je niemalże z bólem płynącym z rozkoszy naszej bliskości. Odsunąłem się od niego nieznacznie i objąłem uważając na dzieciątko wtulone w opiekuńcze ramiona Fillipa.
- Kocham cię, Aniele – wyszeptałem muskając kącik jego delikatnych warg, który uniósł się w uśmiechu.
- Ja ciebie również. – zachichotał opierając głowę o moją pierś i patrząc na rozradowanego Nathaniela. Pogładziłem jego plecy i ułożyłem policzek na ciemnych włosach osiemnastolatka.
Usłyszałem ciche chrząknięcie od strony drzwi i w miarę szybko przeniosłem uwagę na przybysza.
„I choć wojownik dobrze zna swoje wady i ograniczenia, robi co w jego mocy, by zachować pogodę ducha w trudnych sytuacjach.”

Byłem zdezorientowany i lekko wystraszony, kiedy w drzwiach stał wysoki mężczyzna, którego twarz, chociaż ostrzejsza aż nadto przypominała mi mojego ukochanego Fillipa. Ten sam nos, oczy, włosy, tylko skóra wydawała się mniej delikatna, a rysy wyraźniejsze. Chociaż nigdy nie widziałem ojca chłopaka zdałem sobie sprawę z tego, że właśnie mam okazję go poznać. Stał przede mną poważny i niemal niebezpieczny, podczas kiedy ja tuliłem jego jedynego syna.
Zabrałem rękę z pleców Anioła, jednak chłopiec zacisnął palce ma mojej dłoni dając do zrozumienia, że nie ma zamiaru niczego udawać, bądź kryć. Pewnie patrzył na ojca, a po chwili uśmiechnął się radośnie.
- Co tutaj robisz, tato? – zapytał tuląc się do mojego ramienia. Kłaniając się mężczyźnie spuściłem głowę starając się w jakiś sposób podołać temu dość niespodziewanemu spotkaniu.
- Kiedy jedyny syn opuszcza dom bez dłuższych wyjaśnień, a później nie ma czasu na odwiedzenie rodziców człowiek zaczyna się martwić. – starszy Ballack rozejrzał się po sklepie i wszedł do środka pewnym krokiem – Poprosiłem przyjaciół o kilka przysług i dowiaduje się, że wychodzisz za mąż za nauczyciela z Hogwartu, a na dodatek otrzymujecie prawo do opieki nad dzieckiem. Na moim miejscu raczej chciałbyś się przyjrzeć wszystkiemu z bliska, czyż nie? A, co do pana – serce mi zamarło w piersi, kiedy zwracał się właśnie do mnie – To pan dał mu schronienie, kiedy uciekł z domu, prawda?
- Tak, jednak zapewniam, że... – śmiech mężczyzny przerwał zaczęte zdanie, a poważna twarz złagodniała odrobinę.
- Wiem, że nic mu pan nie zrobił podobnie, jak teraz nie martwię się o jego przyszłość. To co widziałem wystarczy mi w zupełności. Fillip jest z panem szczęśliwy, a mój wnuk ma się wspaniale. – Ballack popatrzył na dzidziusia, który zmarszczył maleńki nosek, a po chwili wyciągnął łapki w stronę dziadka. – Moje maleństwo, babcia będzie zachwycona, kiedy się zobaczy! – stwierdził pewnie i wziął malca na ręce.
- Tato, wydaje mi się, że nie powinieneś mówić tak oficjalnie do Marcela... – mój wzrok spotkał się z lekko zaskoczonym spojrzeniem ojca, który skinął głową.
- Mam na imię Johnathan i bardzo miło mi cię poznać. Miałem syna, teraz mam dwóch i przepięknego wnuka.
- Mama wie? – Fillip odetchnął spokojniej poprawiając Nathanielowi śpioszki. Teraz byłem już w zupełności spokojny o wszystko. Jeśli poważny urzędnik Ministerstwa i Czarodziej czystej krwi powierzył mi swojego synka z czystym sumieniem, nic nie mogło już stanowić dla nas przeszkody.
„Ostatecznie, świat zawsze stara się przyjść mu z pomocą, nawet jeżeli wszystko wokół wydaje się temu przeczyć.”

- Jeszcze nie, właśnie staram się opracować jakąś delikatną metodę by jej o tym powiedzieć. Znasz ją niemal tak dobrze jak ja, więc sam wiesz jak ciężko będzie jej w to uwierzyć. Ale powiedz mi, jak to możliwe, że to słodziutkie maleństwo ma jego oczy, jednak o kształcie twoich, twój nos, jego rysy i wygląda jak maleńkie połączenie waszych genów? – roześmiałem się, zaś mój rozkoszny Anioł z trudem utrzymywał powagę. Pytanie nie mogłem zaprzeczyć, iż było bardzo trafne, ale i niesamowicie zabawne. Wbrew temu, co sądzono o Johnathanie mężczyzna był pogodny i spokojny, lecz mimo to nie chciałem mieć z nim do czynienia jako przeciwnik. Pocałowałem Fillipa w skroń i przytuliłem mocno.
- Jakby nie patrzeć to nasze dziecko – powiedziałem niewinnie, zaś mój ukochany uderzył mnie lekko palcem w nos. Łapiąc go za dłoń pocałowałem palce i przytuliłem jego łapkę do piersi.
- Kiedy się denerwuje ma na czole taką samą zmarszczkę jak ty – chłopak ukrył twarz w mojej koszuli śmiejąc się z ojca, który zaczął uważniej przyglądać się Nathanielowi, jakby szukał dowodów na potwierdzenie słów syna. Byłem pewien, że tego dnia już nie tylko dotychczasowe obowiązki miały mnie wykończyć, ale i masa pytań, jakie z pewnością chciał zadać Ballack, kiedy tylko sklep zostanie zamknięty, a my zaprosimy go na obiad i pozwolimy by mógł dłużej pobyć z wnukiem.