Tak.

Dziękuję tym, którzy mi zaufali =*

http://fc02.deviantart.com/fs24/i/2007/360/b/b/standin___sex_by_untruth_lie.jpg

 

31 październik

Ból... To było chyba jedyne uczucie, jakie byłem w stanie zidentyfikować. Głowa, kark, wszystkie kończyny, całe ciało przeszywały ostre impulsy, gdy tylko chciałem się poruszyć, lub myślałem o tym, by to właśnie zrobić. Pamiętałem jedynie głośne rozmowy, utratę świadomości i brak reakcji ze strony zmysłów. Czy spadłem, czy też tylko zemdlałem... Nie miałem pojęcia, jaka była prawda, a przynajmniej nie leżąc pośród chłodnej pościli z zamkniętymi oczyma, które nie chciały się otworzyć. Znajomy dotyk, opuszki delikatnie gładzące mój policzek i dłoń bawiąca się włosami. Bez wątpienia powoli odzyskiwałem świadomość chwili obecnej. Ostry zapach leków i drugi, ulotny, należący do opiekującej się mną osoby. Żywa, mało przyjazna rozmowa za drzwiami, cichy szept tuż przy moim uchu, zapewniający, iż nic się nie dzieje. Kolejna fala otępiającego bólu i w końcu zdołałem unieść powieki.
Biały sufit kontrastował z ciemnością, jaką widziałem do tej pory. Swąd Skrzydła Szpitalnego stał się odrobinę bardziej dokuczliwy, za to odgłosy zza drzwi cichsze, stłumione innymi doznaniami. Chociaż wiedziałem, co się stało, teraz ponownie przestałem kojarzyć. Głaskanie nie ustawało. Skrzypnięcie krzesła wskazywało na to, że mój opiekun podniósł się i poprawił mi poduszkę. Zamazany obraz jego sylwetki stał się wyraźniejszy.
Pamięć powoli zaczynała mi powracać. Cornelius, rozstanie z Blackiem i kolejny ból wyrwał ze mnie przeciągły jęk. W głowie miałem mętlik. Czułem się tak, jakbym obudził się w środku nocy mając nieprzyjemny sen.
Wpatrywałem się tempo w przyjemny uśmiech osoby, która się mną opiekowała. Chciałem zmusić umysł do powrotu do wcześniejszego stanu, jednak nie przychodziło mi to łatwo. Błyszczące oczy błądziły przez cały czas po mojej twarzy i chociaż zdawałem sobie z tego sprawę nic nie chciało się wyjaśnić. Zamknąłem powieki i oblizałem lekko spierzchnięte wargi. Po chwili ktoś przystawił mi do nich chłodne szkło, a ciepły płyn napłynął w ich wnętrze. Przełknąłem zachłannie herbatę i czerpałem szybko kolejne łyki słodkiego napoju. Czułem, że dzięki temu powoli dochodziłem do siebie. Odetchnąłem kilka razu i spojrzałem na postać nade mną. Ciemne włosy osłaniające twarz, szare oczy, lekki niepokój, który je wypełniał.
- S... Syriusz? – wydusiłem unosząc ręce i muskając palcami gładki, ciepły policzek.
- A co to za głupie pytanie? – barwa jego głosu była zupełnie inna i poważniejsza, zaś znajome rysy zmieniły się w inne równie dobrze mi znane należące do Corneliusa. – Jasne, że Syriusz! – zmarszczyłem czoło krzywiąc się z bólu – Jak się czujesz? – zamrugałem kilka razy, a przystojne oblicze Cora ponownie stało się buźką Blacka.
- Nie wiem... – szepnąłem – Podasz mi jeszcze picia? – poprosiłem, choć w tej chwili już sam nie wiedziałem, kogo. Opróżniłem kolejną szklankę, tym razem soku z dyni i niemal odżyłem. Uśmiechnąłem się widząc, jak obraz przed oczyma staje się niemal idealny, a zamiast czerwonych kosmyków kołyszą się nade mną kruczoczarne, przydługie kudełki. Złapałem za nie i pociągnąłem zadowolony.
- To naprawdę ty?
- No, ja wiem, żeś na głowę upadł i spał przez sześć dni, ale żeby od razu chłopaka nie poznawać? A któżby inny! – na potwierdzenie otrzymałem słodki pocałunek w kącik ust.
- Co się stało? – westchnąłem ucieszony ignorując zdezorientowanie. Smak buziaka idealnie podkreślał prawdziwość słów chłopaka.
- A no, moje kochanie spadło ze schodów, pospało kilka dni, a teraz się obudziło – jego dłoń znowu gładziła mnie po głowie. Liczyłem coś w myślach nawet nie wiedząc, co. Nie pojmowałem, jakim cudem cały miesiąc mojego życia mógł być tylko snem, a jednak ze słów Blacka wynikało, że rzeczywiście tak było. Moje ciało pamiętało tylko jego dotyk i smak, a tego nie mogłem wymyślić nawet gdybym chciał.
- Jesteś tu... I... Nie jesteś zły? – zbyt dobrze pamiętałem tę chwilę ze snu. Syriusz zostawił mnie wściekły obwiniając mnie o wszystko i oskarżając o tak wiele. – Więc to naprawdę był sen?
- Jaki znowu sen? Remi, ty mi tu opowiadaj, bo... – podniosłem się w przypływie radości i chcąc ukryć, chociaż na chwilę wstyd na wspomnienie tego, co działo się ze mną do tej pory. Mocno pocałowałem Syriego, który zdziwiony starał się być delikatny, jakby znowu coś miało mi się stać. Jego ciepło, smak, dotyk, były jedynymi, jakie pamiętałem. Wszystko, co wydawało mi się realne dawniej teraz nie istniało. Przytuliłem się do kruczowłosego i otarłem szybko łezki z oczu. Przystawiłem usta do jego ucha i wyszeptałem cicho:
- Kocham cię – na co odpowiedział mi chichot i równie ciche:
- Ja ciebie też. – wstałem, a kiedy Syriusz podniósł się by mnie doprowadzić do porządku pchnąłem go na łóżko. Klapnął zaskoczony, zaś ja bez słowa uklęknąłem na pościeli równocześnie siadając na jego kolanach. Moje tajemnice rujnowały nazbyt wiele, więc wolałem wyjaśnić przynajmniej sprawę głupiego snu, którego wstydziłem się jak niczego innego. Buziaki i tulenie się było niczym w porównaniu z tym, o czym musiałem mówić, jednak wszystko to było wyłączną winą chłopaka i jego dziwnych komiksów pod łóżkiem.
- Obiecaj, że nie będziesz zły to wszystko ci powiem – i tak miałem zamiar to zrobić, ale zawsze mogłem się trochę podrażnić z Syrim skoro nie wiedziałem jak zareaguje. Położyłem Blacka, a sam niemal na nim leżałem i oparłem głowę na rękach, zaś łokcie wbiłem w materac. Opuszkiem palca głaskałem wargi Syriusza nie myśląc za wiele o tym, w jakiej pozycji leżymy, choć moje policzki płonęły, a całe ciało prawie drżało.
- Obiecuję – otrzymałem jękliwe zapewnienie kładąc głowę na piersi chłopaka. Jego serce biło szybko i głośno. Dotykając swojej klatki piersiowej wyczułem identyczne bicie mojego serca. Zaczerwieniłem się cały uświadamiając sobie coś tak cudownego. Wszystko znowu zaczęło mnie boleć. Syknąłem, co nie uszło uwadze kruczowłosego. Zepchnął mnie z siebie dłońmi obejmując tak, bym nie uderzył o krawędzie łóżka. Ułożył mnie na materacu, jak śpiące dziecko i okrył po uszy kołdrą.
- Teraz możesz opowiadać, bo zaraz wpadnie tu pani Pomfrey i od razu mnie stąd wyrzuci. I tak od tych kilku dni denerwowała się, że ciągle tu przychodzą i siedzę całymi godzinami utrudniając jej pracę – Syri urażony samym wspomnieniem zmarszczył brwi. – No dalej. Mów, słucham. – odwróciłem twarz w stronę okien, a po chwili znowu patrzyłem na niego. Byłem czerwony na samą myśl o tym wszystkim, jednak nie chciałem by Black uznał, iż kłamię. Wziąłem głęboki oddech, a wszystko w żołądku przewracało mi się z zawrotną prędkością.
- Więc... Obudziłem się nade mną siedział Cornelius. Później przyszedłeś ty. Obwiniałeś mnie o wszystko i uznałeś, że cię zdradzałem. Rozstaliśmy się, a ty kręciłeś z dziewczynami. Do mnie przyczepił się Lowitt. Uświadomił mi, że z tobą wszystko skończone i wtedy zacząłem chodzić z nim. Byłem jak porzucone szczenię, które on przygarnął. Całował mnie, dotykał... – zamarłem chcąc dobrać jak najlepsze słowa – Dotykał w różnych miejscach... Miał... Miał mi coś zrobić ustami, kiedy obudziłem się tutaj – przygryzłem wargę najmocniej jak byłem w stanie. Z pewnością przypominałem pomidora w materiałowej reklamówce i bynajmniej mnie to nie dziwiło. Na policzkach Syriusza również zakwitły rumieńce, zaś usta uchyliły się wraz z drżeniem rąk. Nie podawałem szczegółów, jednak on musiał zrozumień mnie wystarczająco dokładnie. Czułem ogromny wstyd i otępienie z trudem łapiąc powietrze. Black wstał i otrzepał się zabawnie.
- Ja lepiej pójdę... – wybąkał ponownie potrząsając głową – Będę jutro z samego rana i po zajęciach. Odpoczywaj żebyś szybko stąd wyszedł, bo tęsknię podobnie jak moje zadania domowe – zachichotał sztucznie i szybko pocałował mnie w czoło oraz usta – Dobrze, że to tylko sen, ale teraz musze pozbyć się pewnych natrętnych wizji ciebie i w ogóle... – uciekł szybko mijając wchodzącą pielęgniarkę. Nie wydawał mi się zły, ani zniesmaczony. Jeśli się nie myliłem był podniecony i to na tyle, że nie potrafił dłużej ze mną wysiedzieć. Z jakiegoś powodu cieszyło mnie to bardzo i to mnie przerażało.
Spojrzałem na sufit przyglądając mu się ciekawie. Tak wiele wydarzeń nagle stało się wyłącznie częścią sennych wizji i podszeptów umysłu. Nie żałowałem tego ani trochę. Byłem z Syriuszem i nic innego nie musiało się liczyć. Po prostu wszystko było jedną wielką abstrakcją, do której musiałem szybko przywyknąć.