Kartka z pamiętnika XXX - Regulus Black

Biblioteka, miejsce schadzek indywidualistów i inteligencji, maniaków i bibliofilów, znudzonych i szukających przygód, kobiet i mężczyzn. Tak wyobrażałem sobie to miejsce wcześniej, jednak teraz dorzuciłbym pewnie jeszcze kilka różnych grup osób. Zazwyczaj korzystałem wyłącznie z wielkiej biblioteki w domu, a tam poza członkami rodziny nikt nie miał wstępu. W Hogwarcie okazało się, że większa część czasu wolnego upływa zazwyczaj właśnie na przebywaniu w tym pomieszczeniu i szukaniu odpowiednich materiałów do referatów, prac i zadań. Setki półek, miliony woluminów, kilkanaście stolików i masa ciekawych ludzi, tak prezentowała się całość przy dokładniejszym poznaniu. Blade światło przebijające się przez olbrzymie okna, a bibliotekarka w okularach z lekko zakrzywionym nosem wodziła wzrokiem po wszystkich byleby tylko mieć kontrolę nad swoją dziedziną.
Podniosłem wzrok znad podręcznika obserwując przez kilka chwil zapatrzonego w nowy temat Remusa. Na pierwszy rzut oka wydawał się zwyczajnym kujonem z jakiejś ubogiej magicznej rodziny, który sam nie wie, co ma ze sobą zrobić, więc uczy się wszystkiego. Przy bliższym poznaniu dochodził do tego niesamowity charakter, miłe usposobienie i wrodzona delikatność. Kiedy już miałem okazję spędzić z nim trochę czasu zrozumiałem, że on fascynował się nauką podobnie jak niektórzy quidditchem. Zaskakiwał mnie tym, jednak jak najbardziej pozytywnie. Ułatwił mi wiele już teraz, a co dopiero miało być później. Traktował mnie typowo jak kolegę, lub brata, chociaż ciężko było mi określić, czy jego sympatia nie wynikała z faktu mojego pokrewieństwa z jego najlepszym przyjacielem. Z całą pewnością taki nauczyciel nie pozostawiał mi możliwości żalenia się chociażby o szczegóły. Był dokładny i nie potrafił porzucać raz rozpoczętego tematu bez szczegółowych wyjaśnień każdej książkowej adnotacji...
Powiodłem wzrokiem od opuszków jego palców, badających tekst, przez całe ramię do szyi i twarzy. Delikatny uśmiech, który ją rozjaśniał wydawał się być skrywany, jednak nie do końca opanowany. Jasne i dziwnie niesamowite tęczówki przesuwały się od jeden strony po drugą powoli, z wyczucie ważąc każde przeczytane słowo. Większy problem sprawiłoby mi opisanie jego ust. Delikatne i pełne z drugiej strony wydawały się wąskie. Nie potrafiłem tego rozpracować, a jednak było w tym coś, co nawet nie zachęcało mnie do jakichkolwiek dłuższych chwil zastanowienia nad tym. Remus był jedynym takim czarodziejem na świecie i tyle musiało mi wystarczyć.
Chłopak uniósł wzrok i uśmiechnął się delikatnie. Dokończył niedopowiedziane przed chwilą zdanie i wrócił do studiowania tekstu. Coś mną targnęło. On naprawdę był piękny i delikatny z natury. Idealny, chociaż zapewne wymagał opieki innej osoby.
- Jeśli chcesz możemy zrobić przerwę – przewrócił kilka kartek podręcznika i usiadł prosto. Nie długo to trwało szybko zaczął porządkować rozstawione wszędzie książki i nucić coś cicho. Nie potrafiłem nic powiedzieć. Uklęknąłem wyłącznie na krześle i pochyliłem się będąc bliżej niego. Wyciągnąłem się na ile pozwalało mi moje ciało, a kiedy tylko Gryfon spojrzał na mnie lekko zaskoczony sięgnąłem jego warg. Nie potrafiłem całować i nie robiłem tego nigdy. Wiedziałem tylko tyle, że usta mają się zetknąć, więc tyle zrobiłem. Szybko spłoszony usiadłem nie oczekując żadnej wzajemności. Wlepiłem wzrok w blat, chociaż co jakiś czas nieśmiało spoglądałem na jego w dalszym ciągu nieruchome dłonie.
- Podobało ci się? – drgnąłem zdziwiony pytaniem chłopca. W niekontrolowanym odruchu zadarłem nawet głowę do góry samemu więżąc się w blasku złotych oczu o tak spokojnym i pełnym uczuć wyrazie. – Mogę pokazać ci więcej, jeśli chcesz. – Remus zgarnął podręczniki na bok i wykładając się w połowie na blacie sam zainicjował pocałunek. Ten był inny niż mój nieudolny, który wypróbowałem samemu nie będąc pewnym, co robię. Teraz zupełnie oszalałem i siedziałem nieruchomo, chociaż wiedziałem, że coś powinienem zrobić. Jego usta były miękkie, ciepłe i słodkie od czekolady, którą zjadł przed korepetycjami.
- Więc jednak to ci się nie podoba? – westchnął zawiedziony. Szybko pokręciłem głowę i z największym trudem wykrztusiłem krótkie:
- Nie! To nie tak! Ja... jestem zdziwiony, tylko tyle... Ale to było przyjemne, naprawdę! – uśmiechnął się jakby zaraz miał zacząć chichotać, jednak nic takiego nie zrobił. Złapał mnie za rękę i pociągnął do siebie. Usiadłem mu na kolanach nie mając innego wyjścia. Pachniał malinami i czekoladą. Bardzo przyjemnie i wydawało mi się, że cały jest właśnie z takiej słodkiej, nadziewanej masy.
- Skoro ci się podobało, to zrobimy to jeszcze raz – nie zdążyłem przytaknąć, a to zamierzałem właśnie uczynić. Zapach słodyczy stał się bardziej intensywny, a jego dłonie wydawały się bardzo ciepłe, kiedy wsunął je pod moja szatę i zaczął masować po kolei wszystkie kręgi od samego karku w dół. Niepewny tego, co dalej położyłem ręce na jego ramionach. Było mi dobrze, chociaż nie potrafiłem uzmysłowić sobie wszystkiego dokładnie. Musiałem być w tym beznadziejny, ale on nie zwracał na to uwagi. Przymkniętymi oczyma patrzył na mnie, chociaż z drugiej strony wydawał się niczego nie dostrzegać. Odsunął się, kiedy ja powoli dochodziłem do siebie. Spuściłem głowę patrząc na swoje palce zaciśnięte teraz dokładnie na szacie chłopaka na jego piersi.
- To teraz... – bąknąłem nie wiedząc, co w ogóle chcę powiedzieć. On podniósł palcem moją głowę i uspokoił kolejnym uśmiechem.
- Z Syriuszem też to robię, ale on jest tylko przyjacielem. Nie wiem, co ma do powiedzenia, jednak nic nas nie łączy. Nie masz się, czym przejmować. Z nim jest podobnie, chociaż nie do końca. Sam wiesz, że on więcej oczekuje niż daje. – przytaknąłem milcząc. Skoro robił to z moim bratem mógł także ze mną. Z początku czułem się winny, jednak teraz powoli przechodziło mi zaskoczenie pozostawione po pierwszych doznaniach.
- On... Robi ci to, co ty mnie? – pytanie było głupie, ale nie chciałem by milczał. Wolałem wsłuchiwać się w przyjemną barwę jego głosu zamiast milczeć pozwalając by i on nie odzywał się do mnie w ogóle. Tym razem chichotał i dotknął palcem mojej szyi.
- Z Syriuszem jest różnie. Znasz go lepiej niż ja. Ty jesteś inny niż on, chociaż jesteście braćmi. Zapomnijmy o nim... Chyba, że chciałbyś zaprosić go do zabawy – ciepło ust chłopaka ponownie zetknęło się z moim. Zaschło mi w gardle od czegoś tak niesamowitego, ale powoli uczyłem się jak działa mechanizm pocałunku. Przełknąłem niespokojnie ślinę, kiedy Lupin zaczął bawić się moimi włosami. Palce, które tak delikatnie trzymały pióro teraz głaskały mnie subtelnie. Mimowolnie przymykałem oczy, ale chciałem mieć jakikolwiek kontakt z rzeczywistością...
W drzwiach pojawił się Syriusz. Otworzyłem szeroko oczy. Zmarszczył przelotnie czoło i stawiał pewne kroki podchodząc. To sprawiło, że oprzytomniałem całkowicie. Rozejrzałem się nieprzytomny, nie wiedząc, co miało miejsce. Remus popatrzył na mnie i odwrócił się do tyłu. Pomachał mojemu bratu i przeciągnął się rozprostowując kości. Poczułem się jakbym dostał w głowę zaklęciem oszałamiającym. Aż zrobiło mi się gorąco i poczerwieniałem ze wstydu. Jakim cudem mogłem na jawie wyśnić coś takiego? Przestałem słuchać Lupina i zamiast tego stworzyłem niedorzeczną historyjkę, która w tej chwili napełniała mnie obrzydzeniem do samego siebie.
- Mieliście się uczyć dwie godziny. – Syri stanął przy nas kręcąc głową – Spóźniłeś się pół godziny, a przecież mieliśmy wyjść razem na błonia. – burknął urażony brakiem zainteresowania ze strony przyjaciela. Remus posłał mu ostre spojrzenie i zaczął zbierać książki.
- Oczywiście, że nie zapomniałem. Po prostu tak dobrze się bawiłem, że straciłem rachubę czasu. Regulusie, dokończymy wszystko dziś wieczorem, jak zawsze. Pewnie już cię zamęczyłem, więc odpocznij. Na razie. – wcisnął wszystkie notatki wraz z plecakiem w ręce Syriusza i poszedł pierwszy.
- Tylko on tak może! – kruczowłosy drugoklasista zastrzegł to na odchodnym i szybko poszedł za kolegą próbując się przymilić na nowo.
Zamknąłem oczy o odchyliłem się na krześle. Może Syriusz przeczuwał, że jestem dziwny i dlatego chciał mnie trzymać z daleka od przyjaciół, a ja dopiero teraz zdałem sobie z tego sprawę? Jakby na to nie patrzeć zachowywałem się dziwnie, ale miałem nadzieję, ze moja sympatia do Remusa nie jest czymś dziwnym, jak to sobie wyśniłem ten jeden raz.