James Potter i Peleryna Niewidka

Net mi odcięło, ale już odzyskałam... Wybaczcie!

 

- Nie, nie i jeszcze raz nie! Ile razy mam powtarzać! To jest prawdziwa Peleryna Niewidka! – chłopak poprawił zsuwające się z nosa okulary i nadal gestykulował przesadnie, a ciemne oczy lśniły dziwną pasją. – Usłyszałem, że o niej mówią i kiedy ją zobaczyłem od razu wiedziałem, że to ona!
- Tak, James. Dziadek naopowiadał ci bajek, usłyszałeś strzępy rozmowy i okradłeś jakiegoś ojca z zabawki dla dziecka... – Syriusz po raz kolejny machnął ręką lekceważąco.
- Ta jest prawdziwa! Rozpoznałem ją! Słyszałem o niej tak wiele, że jestem pewny! Od pierwszego wejrzenia...
- Od pierwszego wejrzenia to ja wiedziałem, że Remusa jest tym wyjątkowym, a ty jesteś idiotą, Potter. Niestety dopiero teraz dowiaduje się jak wielkim.
- Udowodnię ci! – byliśmy w naszej sypialni. Cała piątka, każdy na swoim łóżku z niedowierzaniem patrząc na okularnika. Przegryzałem czekoladę z nadzieniem śliwkowym, gdy J. wyjął pelerynę z szafki i zarzucił ją sobie na plecy okrywając się nią dokładnie. Dolna część jego ciała zniknęła całkowicie. Została mu tylko głowa wściekle patrząca na Blacka. – Widzisz?! – fuknął na niego. Zdjął pelerynę a ciało znowu wróciło. Ponownie nakrył się materiałem, a wszystko odbyło się w podobny sposób. Ciało chłopaka rozmyło się nie zostawiając po sobie żadnego śladu. James podszedł do szafy i otwierając ją przejrzał się w lustrze. Nie do końca mogłem uwierzyć, że naprawdę ma na sobie Pelerynę Niewidkę, tę samą, o której marzyły tysiące czarodziejów na świecie. Magiczny artefakt, który uznano za zaginiony i chociaż nadal szukano stracono nadzieję na odnalezienie go. Teraz był w posiadaniu Pottera, który zarzucił ją na głowę i zniknął całkowicie. Rozejrzałem się, jednak wydawał się być w ogóle nie obecny w pokoju.
- Pięknie... – westchnął Andrew i zakrył się koszulką po nos wyszukując wzrokiem jakiegokolwiek znaku obecności Jamesa.
- To nie sprawiedliwe... – okularnika pojawił się na środku sypiali ze złością łypiąc na Shevę – Nie mogłeś mnie widzieć! Przecież nikt nie widzi gdzie jestem, kiedy ją zakładam!
- Wybacz, J., ale łatwo domyślić się, co przyjdzie ci do głowy. Nie zbliżaj się do mnie w Pelerynie i bez niej! – dumny, a teraz urażony Potter rzucił materiał w stronę jasnowłosego.
- Pokaż jak działa. Ja też chcę trochę popatrzeć. – zajął miejsce na swoim materacu i nie odrywał wzroku od Peleryny. Andrew zniknął pod nią podobnie, jak wcześniej James. Słyszałem jego kroki, kiedy specjalnie chodził tupiąc by dać nam znać gdzie jest. W oczach Pottera pojawiło się coś dziwnego i niebezpiecznego. – Wiecie, co to oznacza? – zaczął nagle zakłócając odgłos wyłącznie kroków Andrew – Szkoła należy do nas! Mało to... Mogę chodzić po pokojach niezauważony, nawet po łazienkach!
- Gdybyś nie był normalny byłbym teraz w połowie schodów i ostrzegał dziewczyny przed zboczeńcem. – Ukrainiec oddał Pelerynę okularnikowi. Nazbyt dobrze wiedziałem, o co chodziło im obu. James fantazjował właśnie o Kinnie, zaś dla jasnowłosego wydawało się to całkowicie normalne. Tylko Peter skulony patrzył na wszystko ze strachem, co mimo wszystko w jego przypadku nie mogłoby się zmienić.
- Idę ją wypróbować! – J. poderwał się i znikając wybiegł z sypialni. Zostawił nad pośród niezręcznego milczenie, w tej dziwnej atmosferze. Brak wiary nadal mieszał się z zaskoczeniem i czystą ciekawością, czy aby na pewno mamy w swoim posiadaniu coś tak cennego.
- Swoją drogą, na pewno nie uda mu się dostać do Kinna. Nawet gdyby miał pięć takich Peleryn. – Syriusz zmienił miejsce wstając ze swojego łóżka i siadając za mną na mojej pościeli. – To dziecko pecha, więc zaraz przybiegnie zapłakany wyjąc, że mu się nie udało. – tym razem nie zgadzałem się z nim. Potter może i miał pacha, jednak nie aż takiego. Nawet napotykając przeszkody w tym jednym wypadku odnalazłby jakiś sposób. Za bardzo zależało mu na wdrażaniu w życie głupiego pomysłu by miał poddać się bez walki. O tym byłem przekonany i planowałem upomnieć Blacka, by wiedział jak bardzo się myli. Oparłem się o jego ciało kończąc już tabliczkę czekolady.
- Uda mu się. Zaraz przybiegnie szczęśliwy i opowie, co widział i jaki to wspaniały jest Niholas.
- Oj, Remi, Remi – pogłaskał mnie po głowie i starł czekoladę z kącika ust – Za bardzo w niego wierzysz. Nie uda mu się. To jedno wielkie chodzące nieszczęście. – kręciłem głową by podkreślić, iż z całą pewnością się myli. – Niech będzie. Założę się z tobą, że w ciągu tygodnia nie zdoła nic osiągnąć i nawet przez kilka chwil nie zobaczy wnętrza pokoju Kinna, a już z pewnością nie ich łazienkę. – zastanowiłem się szybko. To nie był hazard, a interes. Syriusz nie miał najmniejszych szans na zwycięstwo.
- Jeśli przegrasz przez tydzień będziesz robił za mnie zadania, takie na moim poziomie! – uśmiechnąłem się niewinnie i wsunąłem mu w usta ostatni kawałek czekolady.
- Jeśli wygram przebierzesz się za owieczkę i przez cały dzień, w tym także na lekcjach będziesz chodził w takim stroju! – wydawał się niepewny, co upewniło mnie, że dobrze robię. Może i nie wiedziałem skąd wziął tak dziwaczny pomysł, ale nie groziło mi nic poza tygodniowym odpoczynkiem, kiedy to Black będzie robił za mnie zadania.
- Zgadzam się! – podałem mu rękę, a Sheva przeciął nasze złączone dłonie, jako świadek wszystkiego.
Znowu rozłożyłem się wygodnie z głową na jego piersi obejmując się jego ramionami. Uśmiechałem się sam do siebie wiedząc, że wygraną mam w kieszeni. Syriusz był taki ciepły, że miałem ochotę zasnąć na kilka chwil by budząc się znowu czuć tę przyjemność płynącą z jego bliskości.
Drzwi trzasnęły, chociaż nikt wydawał się nie wchodzić. Po chwili dopiero pokazał się James z miną pełną żalu i złości.
- Nie da się wejść! – fuknął rzucając Pelerynę w kąt –Jego drzwi są chronione zaklęciem! – usiadłem gwałtownie odwracając się do kruczowłosego, który nagle powstrzymał szeroki uśmiech, jaki pojawił się na kilka chwil.
- Wiedziałeś! – wytknąłem mu dźgając palcem w jego pierś – To, dlatego się założyłeś!
- Myślałem, że wiesz. – mówił z niewinnością na twarzy, jednak szare tęczówki pełne były błędnych ogników, które wcześniej zwabiły mnie w pułapkę – Szóstoklasiści namawiali młodsze roczniki na hasła, kiedy mieli poćwiczyć ich rzucanie. Wszystkie dziewczyny na to przystały i kilku chłopaków z młodszych roczników. Skąd miałem wiedzieć, że tylko do mnie to dotarło? – moja wcześniejsza pewność siebie opuściła mnie zupełnie. Teraz wszystko zależało od pomysłowości Pottera. Miałem tylko tydzień by mu pomóc, lub czekać, aż sam da sobie radę. Miałem wielki problem.
- Dasz sobie radę, James! – podszedłem do chłopaka klepiąc go po plecach – To tylko jedno zaklęcie. Jakoś je zdobędziesz... – musiałem go podnieść na duchu, jako że leżało to także w moim interesie. Black wyłożył się na moim łóżku z rękoma pod głową. Teraz to on czuł zapach zwycięstwa.
- Nie martw się, Potter – rzucił z głębokim pomrukiem – Mój kochany kłębek wełny z pewnością ci pomoże. W końcu zależy mu na twoim dostaniu się do środka. Ale wiesz? Nie rozumiem, jak może na tobie polegać. Ale, ale... – uniósł pojednawczo ręce by nie rozwścieczyć okularnika jeszcze bardziej – Mamy Pelerynę, więc możemy zawrzeć pokój. Dzięki niej Hogwart nie ma dla nas tajemnic, a Filch może zacząć obwieszać się czosnkiem w strachu przed upiorami. Jesteśmy niepokonani, więc czemu by nie działać wspólnie? Nauczyciele, duchy... Wszystko można zwalić na Irytka...
- Nie wolno ci! – znowu musiałem szybko zmienić miejsce podchodząc do Syriusza i siadając mu na brzuchu – Masz trzymać się z daleka od kłopotów i nie robić nic, co jest zabronione. Camus na pewno pamięta, co mówiłeś w wakacje i domyśli się wszystkiego. Nie wolno i koniec!
- Jesteś słodki, moja kostko nadziewanej czekolady – uniknął dalszej rozmowy. Przyciągnął mnie bliżej i zlizał chyba pozostałości słodyczy z moich ust. Delikatnie palcem przetarł je, pogładził i uchylił. Znowu zatkał mi wargi swoimi uniemożliwiając dalsze zakazy, czy krzyki. Zniewolił mnie tym, chociaż z całych sił starałem się oprzeć pokusie. Nie udało się i zupełnie zapomniałem o tym, o czym przed chwilą mówiłem.