Robaczki?

Prawdopodobnie w następnym tygodniu będą w końcu robić u mnie komin, a wtedy stracę internet na bliżej nieokreślony czas. Jeśli notka nie pojawi się, któregoś feralnego dnia, będzie to znak, że praca w toku i jestem odcięta od neta. Czekajcie wtedy na mój powrót! =*

 

Zaczęło się zupełnie normalnie. Idąc za Potterem i jego kompasem w zegarku brnęliśmy przez największe zarośla i krzaki. Cieszyłem się, że była to już późna jesień, ponieważ zapewne na wiosnę utknęlibyśmy w największych chaszczach. Z początku starałem się zapamiętać drogę, jednak szybko przestałem zwracać na to uwagę. Całą moją uwagę przykuwało coś innego i wydawało mi się, że o wiele ważniejszego.

- Nie mogliśmy przyjść, kiedy spadnie śnieg? Tu są robaki! – prychnąłem otrzepując kapturek z drobnych żuczków i innych robaków – Wszędzie są robale! Fuj! Naprawdę musimy tam iść? – tym, razem starałem się strzepnąć je z sukienki.

- Nigdy ci nie przeszkadzały, nagle cię drażnią? – James prychnął odwracając się – To tylko robaki, nie zjedzą cię.

- Ale kiedy ich jest tak dużo... – znowu jęczałem. Chociaż dobrze wiedziałem, że to nie ja, to nie mogłem nad tym zapanować. Każdy, nawet najmniejszy żuczek wydawał mi się obrzydliwy. Starałem się podnosić wysoko kolana by mieć z tym jak najmniej wspólnego.

- Jeden plus, Kopciuszek to kobieta pracująca, jej nie straszne robactwo – Sheva wydawał się naprawdę to doceniać. Poklepał Jamesa po ramieniu – Mamy za to jeszcze inny problem, patrz. – wskazał palcem kierunek.
Syriusz właśnie przytulony do drzewa zerkał poza nie na ścieżkę. Wyglądał niesamowicie głupio.

- A temu, co? Florofilia się w nim odezwała?
- J., ciesz się, że las nie należy do naszej bajki. Dopiero byłyby problemy. – Andrew zdjął mi z ramienia kolejnego robaczka – A temu to lepiej powiedz, że idziemy do domku babci, bo Czerwony zapomniał drogi i tylko ty możesz ją znaleźć. Jeśli nam zwieje możemy mieć problem. – James chyba nie chciał ryzykować, więc zawołał Syriusza, a ja naprawdę nie pamiętałem gdzie jest domek babci.

Tym razem to Syri był na przedzie, chociaż cały czas odwracał się do tyłu by mieć pewność, że idzie w dobrym kierunku. Nieustannie ukrywał się za drzewami, a ja starałem się odganiać insekty. Idąc przed siebie James nie zwracał większej uwagi na to gdzie stawia kroki. Nie liczyła się droga, ale cel. A przynajmniej do pewnego czasu. Udawało mu się omijać drzewa, czy większe krzaki. Niestety nie obliczył sobie wszystkiego.

Zaowocowało to całkiem szybko czymś niezwykle zabawnym. A już z pewnością nieprzewidywalnym, gdy Potter zapatrzony w swój kompas wlazł w największe błoto, jakie można było znaleźć w Zakazanym Lesie po kolana. Trzeba było być pechowcem by trafić od razu na tak głębokie błoto, jak to. O dziwo zauważył, że coś jest nie tak i przeklął cicho. Schował zegarek i zaczął przechodzić przez błoto byleby tylko wyjść jakoż z niego. Chociaż mu się udało był brudny po same kolana, a krzaki, w które wyszedł zrobiły dodatkowo swoje. Efekt końcowy był oszałamiający. Królicze łapki, które do tej pory miał na sobie momentalnie zamieniły się w leśne kalosze z błota i suchych liści.

Potter wyjął z kieszeni swoją różdżkę i wypowiedział zaklęcie czyszczące starając się pozbyć z siebie wszelkiego brudu, przez który przed chwilą brnął. W tym czasie ja i przyjaciele staraliśmy się nie pokładać na ziemi ze śmiechu. Widok był naprawdę godny uwagi i niezapomniany. Żałowałem, że czyszczenie nie trwało dłużej, gdyż wtedy moglibyśmy w nieskończoność nabijać się z chłopaka, jednak wrażenie zostało na długi czas.

- Chociaż was to bawi! – okularnik nie lubił, kiedy to z niego się naśmiewano, jednak to zazwyczaj on stanowił główną atrakcję dnia. Zrobił zaledwie kilka kroków – No niech to gryf kopnie! – wrzasnął i zatrzymał się. Nie wiedzieliśmy, o co chodzi.
- James? – Peter podszedł najbliżej zanim Potter nie odwrócił się do nas przodem. Od ramienia przez lewą pierś spływało coś białego o dosyć gęstej konsystencji. Nie byłem w stanie nawet wypowiedzieć słów pocieszenia. Prychnąłem i zgięty w pół padłem na kolana śmiejąc się do rozpuku. Obok mnie padł Andrew i Peter. Syriusz leżał drżąc w konwulsjach bólu ze śmiechu kilka metrów od nas, zaś Potter walczył z własną bezsilnością.

- Cholerne ptaki! – warknął i usiadł pod drzewem zdejmując z siebie kamizelkę. Nie mając ją, czym wytrzeć zrywał trawę i usilnie czyścił materiał z ptasiej kupki.
- Ciesz się, James – Peter usiadł na chwilę na trawie – To był tylko mały ptaszek, ale co by się stało gdyby trafił ci się hipogryf? – to znowu nas rozbawiło. Po raz kolejny padliśmy na trawę niemal umierając ze śmiechu. Przy szczęściu Pottera hipogryf i większa ‘sprawa’, jaką zostawiłby po sobie mogłaby wylądować nie tyle na jego ramieniu, co nawet na głowie. Do tego trzeba było mieć po prostu wrodzone szczęście.
- J., nie uważasz, że twój pech to spadek rodzinny? – Sheva ledwo powstrzymywał śmiech – Wiesz byłbyś kolejnym spadkobiercą w linii męskiej pecha rodziny Potterów. – uderzył dłonią o ziemię widząc gniewne spojrzenie Jamesa i nie powstrzymał się. Nastąpił kolejny wybuch głośnego śmiechu. Ta teoria była aż nadto możliwa. Zrozumiałe, że nie każdy mógł mieć szczęście, jak to bywało w przypadku Petera i jego ślamazarności, jednak James miał wrodzony talent do najgorszych przygód. I to nie mogło być dziełem przypadku.

- Zobaczycie, że mój syn odziedziczy po mnie wszystkie najlepsze cechy i tego akurat w nich nie będzie! – warknął kończąc niemal czyszczenie kamizelki.

- Nie sądzisz, że będzie dosyć ubogi? – dociął Andrew – Niewiele tych najlepszych cech dostanie. – James piorunował go spojrzeniem, co wywołało kolejne śmiechy, jednak tym razem spoważnieliśmy szybciej.

- Swoją drogą, J. – Syriusz podnosił się podpierając o drzewo cały obolały po niedawnym śmiechu – Jakim cudem planujesz mieć syna?

- Sam się nad tym zastanawiam... Ale nie ważne. Idziemy! I jeśli któreś jeszcze raz się roześmieje zacznę zabijać! – założył na siebie kamizelkę z wyraźną plamą po ptasiej pozostałości. Niestety, to spowodowało, że ledwie zakończone chichoty ponownie wracały i okularnik musiał ruszyć przed siebie ignorując je. Nie mógł spełnić swojej groźby na nas wszystkich.

W końcu jakoś udało nam się opanować całkowicie. Naturalnie wspomnienie tego nadal wywoływało uśmiech, jednak nie niosło już ze sobą głośnego śmiechu, który mógłby odstraszać zwierzęta.

Zagłębialiśmy się coraz bardziej w las i miałem cichą nadzieję, że to wszystko skończy się w niedługim czasie. Śmiech i przymusowy postój dodały nam sił i sprawiły, że mogliśmy bez większych przeszkód nieść swoje torby, które nie ważyły mało.

Zła passa Jamesa trwała jednak nadal. Kilka razy uderzył głową w gałąź i z pewnością powoli rósł mu potężny siniec na czole, potykał się, jakby las specjalnie podstawiał mu pod nogi konary drzew, a w końcu przewrócił się lądując na ziemi.

- Czy to się na mnie uwzięło?! – warknął wściekły i siadając kopał potężny konar, który tym razem stał się powodem jego upadku. Tyle, że korzeń, lub cokolwiek to było, poruszył się i zwinął. J. odskoczył momentalnie. Zza drzew wysunęła się lekko owalna głowa dżdżownicy. Potężnych rozmiarów robak popatrzył na nas małymi czerwonymi oczkami i syknął wściekle. Otworzył paszczę ku naszemu przerażeniu uzbrojoną w wielkie, ostre zęby.
- Merlinie i wszyscy magiczni! – Potter momentalnie wstał – W nogi! – wrzasnął i sam zaczął uciekać jako pierwszy. Było oczywistym, że każde z nas poszło w jego ślady. Nie mieliśmy nawet czasu krzyczeć. Nie chcąc zginąć w paszczy jakiegoś ogromnego robala, który nie miał prawda mieć takich zębisk woleliśmy upewnić się czy mamy szansę uciec. Dżdżownica nie goniła nas. Syczała tylko za nami i zaczęła odpełzać w przeciwnym kierunku straciwszy nami zainteresowanie. Z ulgą patrzyliśmy jak ostatnie pierścienie jej ciała znikają za drzewami.

- Co to było?! – Syriusz łapał oddech z trudem podobnie jak my wszyscy – I od kiedy takie coś powinno mieć takie kiele?!

- A mnie się pytasz?! – J. urwał trawy i rzucił nią o pobliskie drzewo – Ja mam pecha, ale to już była przesada! Dumbledore wie, co tu jeszcze żyje! Kto przy zdrowych zmysłach stawia szkołę przy takim lesie?!

- Prawdopodobnie, dlatego nazywają go Zakazanym Lasem a nam nie wolno tu wchodzić! – zauważyłem. – Niech to się skończy, ale żadnych więcej robaków, ani nic podobnego! – jęknąłem.
- Poszło? – Pet dopiero teraz otwierał oczy.

- Poszło – Andrew wstał, ale nogi mu się jeszcze trzęsły – I my też idziemy. Ale ostrzegam! Dziesięć minut i wracam do zamku. Dziesięć minut! – po tym niemiłym spotkaniu z dziwadłem chyba żaden z nas nie chciał ryzykować. Dziesięć minut i sam miałem zamiar zrezygnować.