Obiadek

Obiad oznaczał zbliżający się podwieczorek, a słodycze oznaczały wspaniały wieczór i rozkoszne ciepło. Czasami wydawało mi się, że powinienem przestać jeść czekoladę i inne łakocie. Źle na mnie działały, ale z drugiej strony nie potrafiłem odmówić sobie tej odrobiny przyjemności, która wypływała z rozgrzewających, smacznych i słodkich smaków słodyczy. Sam nie wiedziałem jak opisać to, co czułem, kiedy mogłem zachwycać czymś tak prostym, ale i tak niesamowicie wykwintnym. Czekolada miała w sobie coś, co pozwalało jej łączyć się ze wszystkim i sprawiać rozkosz podniebieniu. Dzieci łatwo było zniewolić słodyczą, a ja, chociaż dorastałem czułem, że ta część mnie nigdy się nie zmieni. Zawsze będę łasy na słodycze i będę stanowił łatwy cel dla Syriusza.
O dziwo na obiedzie pojawił się James. Nie spodziewałem się tego, a jednak zgłodniał zajęty poszukiwaniami i przyszedł zadowolony, a nie ulegało wątpliwości, że jak dotąd nie znalazł zupełnie nic. Szedł jednak pewnym krokiem i opadł ciężko na krzesło obok Syriusza. Andrew i Peter wrócili dziesięć minut przed okularnikiem, ale także im nie udało się nic zdobyć. Moi kochani przyjaciele, którzy jak zawsze mieli większego pecha niż inni. Uwielbiałem tę naszą niebanalną grupę.
- Wiecie, to nie nowość, ale uświadomiłem sobie, że jestem atrakcyjny i dziewczyny za mną szaleją... – słowa Jamesa wywołały ogólny kaszel z powodu zakrztuszenia się kompotem. Dwie osoby mogły być przypadkiem, jednak cztery to już przesada, więc nawet J. musiał zrozumieć tę aluzję całkiem nieumyślną, ale jednak istniejącą. – Jestem atrakcyjny. – powtórzył z naciskiem. – Dziewczynom podoba się to, że gram w quidditcha i mówią, że jestem przystojny...
- Tak, James, jesteś bardzo atrakcyjny. Dla rowerzysty. – Sheva chyba nie mógł sobie odmówić docinania chłopakowi. Z resztą dzięki niemu nie musieliśmy robić tego my, a denerwowanie Pottera było wspaniałym zajęciem i ciekawą rozrywką.
- Odczepisz się kiedyś od moich okularów?! – syknął wściekle – One się podobają dziewczynom! Same mi to mówiły! I nawet dostałem od nich po buziaku. Naprawdę jestem przystojny...
- James, popatrz w lustro. Zdejmujesz rower z nosa, siadasz na te bryle i możesz je wozić po szkole. Nic dziwnego, że się im podobasz – Andrew kpił dalej. Uśmiechałem się pod nosem rozbawiony, Syriusz prychał kompotem w szklankę, co chwile.
- A Niholas?! Jest ze mną!
- Akuratnie Kinn to zapalony kolarz – pokazał mu język i zrobił unik żeby nie dostać kością ze skrzydełka. Byli zabawni. Kłócili się dalej, jednak ja nie słuchałem już tego. Moja uwagę przykuł wchodzący do Wielkiej Sali nauczyciel run. Przebrał się i wykąpał. Końcówki jego włosów były mokre i wyglądał zjawiskowo. Zarumieniłem się przypominając sobie to, że wylądowałem na nim zaledwie kilka godzin wcześniej.
- Jesteś rozpalony – Syriusz sprowadził mnie na ziemię i przyłożył dłoń do mojego czoła – Nie masz gorączki? – był słodki i było mi trochę wstyd, że pozwoliłem sobie na odprowadzanie wzrokiem profesora.
- Mam gorączkę – stwierdziłem i położyłem dłoń na jego udzie – Zazwyczaj, kiedy jesteś blisko. – ścisnąłem mu je. Tym razem to Syri chyba nawet lekko się zaczerwienił. Dzięki temu zdołałem uniknąć kolejnych pytań, ale tym samym uświadomiłem sobie, że kruczowłosy naprawdę jest tylko mój, a ja, chociaż dostrzegam innych to nie potrafiłbym być z nikim innym jak tylko z nim.
Uśmiechnąłem się do chłopaka, akurat, kiedy ktoś wbiegał do Wielkiej Sali. Krukon skupił na sobie uwagę wszystkich, kiedy dotarł do stołu nauczycielskiego. W jego ręce zalśnił zegarek. Po Sali rozniosły się jęki niezadowolenia. James przeklął cicho pod nosem. Kiedy dyrektor wstał cały rozpromieniony zapanowała idealna cisza i każde jego słowo było słychać zupełnie jakby było magicznie wzmacniane.
- Mój zegarek! Brawo! Gdzie go znalazłeś? – w jadalni znowu zapanowało poruszenie, a szczęśliwy znalazca na chwile zamarł niepewny.
- W kącie przy wejściu do kuchni... – odpowiedź była równie niepewna, co mina chłopaka.
- Ach, tak! Bardzo ci dziękuję! Sam szukałbym go miesiącami! Musiał mi wypaść, kiedy odwiedzałem Skrzaty... – Dumbledore uśmiechnął się nieśmiało. Było widać, że te odwiedziny miały więcej wspólnego z podjadaniem niż samymi odwiedzinami. A samo zgubienie zegarka pasowało do niego bardziej niż schowanie go, jak przypuszczaliśmy na początku. Nie dało się ukryć, że zaskoczył tym każdego i tylko nauczyciele nie wydawali się zdziwieni. – Wszystkim wam należy się nagroda, dlatego kiedy wrócicie do pokojów zastaniecie małe niespodzianki na łóżkach, a ty... – zwrócił się ponownie do znalazcy – A ty naturalnie nie musisz obawiać się żadnych zajęć, a teraz jemy, jemy, moi kochani. – schował zegarek do kieszeni i zabrał się z animuszem do posiłku.
Pierwsze minuty wydawały się ciężkie i jedynym, co przerywało ciszę był szczęk sztućców i talerzy. Dopiero po dłuższej chwili zaczęły się pierwsze rozmowy szeptem. Z czasem były już bardziej śmiałe i pewniejsze. Atmosfera robiła się bardziej luźna. Nawet James zdołał ochłonąć po tym niepowodzeniu.
- W tym tygodniu chyba was zaniedbałem – stwierdził wesoło – Jakoś mało było mnie w waszym życiu...
- Ciebie nie da się z niego wytępić, więc zapewniam cię, że przez ten tydzień tylko odrobinę odpoczęliśmy. Nie martw się, nie musisz od razu do nas wracać – Andrew uśmiechał się jednak ciepło do chłopaka. Lubił go, chociaż okazywał to na swój własny sposób.
- No, już. Koniec tego dobrego! Idziemy stąd! – okularnik znowu był całkowicie sobą. Zmierzwił sobie włosy i wstał od stołu. Ponaglił nas ruchem ręki i traktując, jako swoją obstawę szedł, jako pierwszy.
Niestety nie zaszedł daleko, chociaż więcej miało to chyba wspólnego z upadaniem, niż chodzeniem. Wszedł spokojnie po schodach, a jednak przy ostatnim:
- James, uważaj na... – za późno. Okularnik nie zauważył swoich rozwiązanych sznurówek, stanął na jednej, zatrzymał tym sam siebie i jak długi wyłożył się na schodach. Nie było to nawet śmieszne. James potrafił być żałosny i naprawdę nikogo to specjalnie nie dziwiło, a teraz leżał na schodach przewracając się powoli na bok.
- Auć, auć, auć! – syczał, gdy my nadal staliśmy jak spetryfikowani nie potrafiąc zrozumieć jak można być takim fajtłapą – Chyba zrobiłem sobie ziaziu! – stwierdził patrząc na swoją kostkę – Hej! Boski James do czterech ciołków! Trzeba mi pomóc! To naprawdę boli!
- A tak, James! – uderzyłem Syriusza w ramię i podchodząc do przyjaciela popatrzyłem na jego nogę. Szczerze mówiąc nie znałem się na tym, więc nie mogłem mu pomóc. – Zabierzemy cię do Skrzydła Szpitalnego. Nie stawaj na nodze. – złapałem go pod rękę i starałem się go podnieść. Było ciężko, jednak Syriusz zbudzony z transu złapał okularnika z drugiej strony i udało nam się go bezpiecznie unieść.
- Możesz stać na jednej? – Sheva podszedł i pogłaskał przytakującego Pottera po głowie. – I widzisz? Nawet taki wielki rower nie pomaga, jeśli jest się tobą. – odskoczył śmiejąc się, gdy James planował go uderzyć.
- Weź się nie wierć, bo cię puszczę! – upomnienie Syriusza było ostre i byłem przekonany, że naprawdę to zrobi, jeśli chłopak się nie uspokoi. Powoli podtrzymując kuśtykającego Jamesa pomogliśmy mu dotrzeć do pani Pomfrey, która widząc go od razu podeszła szybko i zajęła moje miejsce prowadząc go do swojego małego gabineciku. Posadziła go na krześle i od razu zaczęła zajmować się jego nogą. Ona nie zmieniała się chyba nigdy, chociaż widywaliśmy ją, całe szczęście, rzadko. Widać teraz miało się to zmienić.
- Co się stało? – kobieta popatrzyła na nas znad kostki okularnika. James przełknął ślinę i popatrzył w bok. Niemrawo opowiedział jak sobie to zrobił i zaczerwienił się, kiedy zostało to skomentowane. Nie dało się ukryć, że ślamazary powinny mieć buty na rzepy i chodzić patrząc pod nogi, a nie sunąć nosem po suficie, jak obrazowo stwierdziła pani Pomfrey. James skręcił kostkę, a chory James to nieznośny James. Zaczynały się naprawdę ciężkie dni niańczenia małego Potterka.