Grill I.

We wtorek wieczorem zamieszczę ostatni rozdział przed moim wyjazdem!

3 kwietnia
To niesamowite jak wiele pomysłów potrafi mieć dyrektor. Większość ludzi w jego wieku, ilekolwiek mógł mieć lat, zazwyczaj narzekała, upominała i rozwodziła się na starymi, dobrymi czasami. Dumbledore był inny. Zawsze chętny do pomocy, wyrozumiały i wesoły. Nie wiedziałem jak dotąd by czymkolwiek się martwił, za to z każdą chwilą w jego głowie pojawiała się nowa myśl by umilić i urozmaicić nasz pobyt w szkole. Jeszcze niedawno uganialiśmy się za jajkami z niespodzianką, zaś teraz w ramach kolacji mieliśmy uczestniczyć w wielkim ogólnoszkolnym grillu. Jak zaznaczył sam dyrektor, nie był to w prawdzie jeszcze sezon, jednak w trakcie jego trwania będziemy wszyscy siedzieć w domach, a więc ucieknie nam okazja do podobnego uczczenia zbliżających się egzaminów. Drażnił się z nami w ten sposób, jednak bez sprzecznie jego pomysł spodobał się wszystkim.
Woźny wyciągnął na błonia różnej wielkości stoliczki, przy których mieliśmy siedzieć w zależności od liczności naszych przyjacielskich grupek. Dla nauczycieli przeznaczono wielki stół, który miał zebrać ich wszystkich razem, jak podczas posiłków w Wielkiej Sali.
Nie mogłem zaprzeczyć, iż nawet ja podchodziłem do tego grilla bardzo entuzjastycznie. Pomysł był świetny, a mało tego dawał nam możliwość byśmy spędzili cały ten czas wszyscy razem, nie wykluczając naszych znajomych z innych domów i roczników.
Jakież było moje zaskoczenie, kiedy zaraz przed wyjściem z zamku mignął mi jakiś niewielki człowieczek, który pokracznie przechodził między wielkimi drzwiami bełkocząc coś niewyraźnie. Sądząc po minie Shevy, on także widział to, co ja. Zajęci dyskutowaniem J. i Syriusz najwyraźniej nie widzieli nic, zaś Peter skupił się na swoim dziurawym na placu bucie, więc i na niego nie mogłem liczyć.
- Dyrektor zaprosił też elfy? – Andrew wzruszył ramionami, jakby odpowiadał na swoje pytanie.
Drzwi znowu się uchyliły i pojawiła się w nich mała, pucata główka. Wcale nam to nie pomogło, a tylko bardziej skomplikowało sprawę. Tym czasem bobas wcisnął się przez uchylone wejście do środka i uśmiechnął promiennie.
- Nathaniel, poczekaj na mnie. – rozległ się głos za drzwiami, a w następnej chwili do zamku wszedł nie, kto inny, jak Fillip. To dopiero nas zaskoczyło, tym bardziej, że chłopak wziął za rękę malucha, który ciekawsko rozglądał się po korytarzu.
- Co ty tutaj robisz?! – taki chór jak dzisiaj chyba jeszcze nigdy nam nie wyszedł, za to bardzo rozbawiliśmy starego znajomego. Chyba tylko niewielka odległość, jaka nas dzieliła pozwalała nam na spokojne podejście do młodego mężczyzny, który kiedyś uczył się z nami w szkole. Fillip nie zmienił się specjalnie, chociaż urósł odrobinę i zmężniał, ale tym samym jego uśmiech wydawał się jeszcze łagodniejszy. Jego widok był naprawdę zaskakujący, tym bardziej, że Camus został wezwany przez dyrektora zaraz po drugim śniadaniu, a później był obecny na obiedzie i podwieczorku.
- Dyrektor zaprosił mnie z małym na kilka dni, by Marcel mógł odpocząć od codziennego podróżowania między domem, a szkołą. Ale był zdziwiony, kiedy dowiedział się, że to ja jestem „żoną” Marcela i „mamusią” jego syna. – chłopak zachichotał i wyjmując chusteczkę otarł ubrudzoną czekoladą buźkę malucha siedzącego na jego ramionach, który uważnie się nam przyglądał. Był śliczny. Miał kasztanowe niemal włoski i ładne jasne oczka, którymi starał się dostrzegać wszystko wokół jednocześnie.
- Tata! – krzyknął nagle i zaczął się wić jak mały piskorz. Fillip postawił go na podłodze, a maluch biegiem minął nas i pobiegł dalej. Dopiero odwracając się zrozumiałem, iż dostrzegł zbliżającego się do nas Camusa. Mężczyzna wydawał się rozradowany i przyklękając pozwolił by szkrab wpadł w jego ramiona z cichym piskiem aprobaty. Twarz Fillipa także przybrała trochę inny wyraz, kiedy nauczyciel podchodził do nas. Nie dało się ukryć, że byli parą, a dla dyrektora musiał to być najprawdziwszy szok. Pod jego okiem, w tym wypadku niewątpliwie ślepym, zrodziło się takie uczucie pomiędzy uczniem i profesorem. Byłem ciekaw, czy Camus dostał burę za coś takiego, czy może jednak obeszło się bez nieprzyjemności. Mężczyzna uściskał chłopaka mocno i pocałował w policzek.
- Wy zawsze jesteście gdzieś w pobliżu, co? – zagadnął do nas. Szczerze powiedziawszy speszyłem się jego słowami, gdyż miał rację. Z jakiegoś powodu niebywale często pojawialiśmy się, kiedy między nim a Fillipem coś się działo, nawet w czasie, kiedy były Ślizgon uczył się jeszcze w Hogwarcie.
- Pac, tato, pac! – piskliwy, pełen entuzjazmu głosik malucha zwróciłby uwagę całej szkoły, gdyby tylko go słyszała. – Podniósł paluszek do góry i nagle zabłysł na nim płomyczek. Zadowolone dziecko patrzyło na ojca w skupieniu i wyczekiwało jego reakcji. Camus objął szybko jego łapkę i pocałował uśmiechając się.
- Ślicznie, ale nie rób tak przy ludziach. – pochwalił syna i od razu pouczył. Kiedy jego łagodne spojrzenie spoczęło na kochanku, ten wzruszył ramionami.
- Chciał się pochwalić przed tatą, czego się wczoraj nauczył. Normalnie jest grzeczny, wiesz o tym. – biorąc malca od nauczyciela Fillip dał mu buziaka w nos. – Pójdziesz z kolegami i pokażą ci ładne rzeczy, dobrze? Tatuś zaraz do ciebie przyjdzie. – postawił przytakującego chłopczyka na ziemi, a ten złapał za rękę Syriusza, który stał najbliżej i zaczął ciągnąć w kierunku drzwi wyjściowych. Zaskoczeni wpatrywaliśmy się w opiekunów tego szkraba, jednak oni zachęcili nas uśmiechami, byśmy zajęli się Nathanielem. Nie wątpiłem, że w niedługim czasie wyniknie między nami sprzeczka o tego słodkiego bobasa. Nawet ja chciałem potrzymać go za łapkę, czy też wziąć na ręce. Jego wielki, rozradowany uśmiech ośmielał każdego, kto mógłby mieć wątpliwości, co do zajmowania się nim. Widać było, iż słucha rodziców i ufa im bezgranicznie. Nie bał się nas ani trochę, a w dodatku z zapałem wskazywał na jezioro i pływającą po nim ośmiornicę, która wyraźnie chciała zasmakować w słońcu, póki jeszcze się pojawiało na niebie.
- Siem! – wymamrotał zadowolony chłopiec wskazując na wielkie żyjątko. Nie specjalnie wiedziałem, o co mu chodzi, podobnie jak i moi przyjaciele. Nie miałem jak dotąd styczności z dzieciakami.
- Ośmiornica. – powiedział łagodnie Syriusz, który miał szczęście, jako pierwszy dostać w swoje ręce Nathaniela.
- Siem! – kiwał głową maluch zaciekle się zgadzając. Widocznie wypowiedzenie całego słowa sprawiało mu jeszcze problem, o ile naprawdę o to chodziło.
Usiedliśmy na trawie pod naszym ulubionym drzewem i wtedy chłopczyk przeszedł w moje ramiona. Rozsiadł się wygodnie na moich kolanach kręcąc tyłeczkiem i śmiał, kiedy patrzył na pływające po jeziorze zwierze. Klaskał, gdy to poruszało ogromnymi mackami. Rozparł się na mnie wygodnie jak na fotelu. Na błoniach zaczęli pojawiać się uczniowie, a tym samym nasz mały podopieczny wzbudził nie małą sensację. Nie często widywało się kilkuletnie dziecko w szkole, a to było wyjątkowo rozkoszne. Nie wiedzieliśmy jak odpowiadać na zadawane pytania dotyczące małego, jednak James przejął pałeczkę, gdy zauważył, że może być w centrum uwagi dzięki pomocy nieświadomego szkraba.
- To syn Camusa. – zdradził sekret od razu. – Chyba nie myśleliście, że szkolna impreza może odbyć się bez głównej atrakcji wieczoru? – bajerował.
W tym czasie woźny właśnie wyciągał ogromny grill na zewnątrz, a skrzaty domowe lewitowały przed sobą ogromne misy z mięsem, kiełbaskami i sam nie wiem, czym jeszcze. Dyrektor wyszedł ze szkoły za nimi, a jego usta były rozciągnięte w ogromnym uśmiechu. Nie miał na sobie szaty, ale zwyczajne ubrania, w których widziałem go po raz pierwszy. Wyglądał zabawnie w koszulce polo i lnianych spodniach. Czułem, że to będzie naprawdę udana zabawa, tym bardziej, że widząc zainteresowanie Nathanielem zbliżył się do nas, a uczniowie bez namysłu zrobili mu miejsce.
- Nasz gość specjalny już przybył jak widzę. – wyciągnął ramiona po chłopca, a ten patrzył na niego przez chwilę, po czym chętnie zostawił Pottera zamieniając go na wesołego dyrektora. – Kochani, zaczynamy grilla. – zawołał mężczyzna, podczas gdy malec tarmosił zafascynowany jego brodę. – Pan Filch właśnie wszystko rozpala, będziemy ucztować! – odpowiedziały mu rozradowane krzyki.