Decyzja

5 września
Biorąc głęboki oddech wskazałem palcem na rozłożoną na podłodze przed kominkiem mapę, którą zachwycał się James. Była mało wyraźna, ale przy odrobinie szczęścia dało się ją odnowić i poprawić. Problemem było jednak to, iż miała prowadzić do skarbu, co uważałem za największy idiotyzm ostatnich lat. Tylko jedna osoba mogła uwierzyć w coś tak idiotycznego i właśnie w to uwierzył Potter.
- I ty ją kupiłeś, tak? – zapytałem usiłując zachować spokój i opanowanie. – Kupiłeś od braci Mares starą mapę ich dziadka, czy kogoś tam innego z zamiarem odszukania skarbu ukrytego gdzieś w zamku?
- Tak, dokładnie, strzał w dziesiątkę. – okularnik był z siebie tak niesłychanie dumny, że zupełnie nie wiedziałem, co w takiej sytuacji miałbym mu powiedzieć. Jawną bujdę uznał za świętą prawdę i chyba do reszty oszalał. Miłość do tej mapy widoczna w jego oczach była straszna, wręcz przerażająca.
- Wybacz, James, ale mam wrażenie, że dałeś się nabrać... – pozwoliłem sobie na wyrażenie swojej opinii w sposób jak najdelikatniejszy, ale zarówno moja mina, jak i te przyjaciół mogły chyba dać mu do zrozumienia, że jesteśmy jednogłośni. To nie zrażało jednak Pottera, który gładził palcami mapę i uśmiechał się głupio. Dla niego nie było już chyba ratunku. Z resztą walka z chorym mogłaby być niebezpieczna, a więc pozostawało nam bezmyślne przytakiwanie i dbanie by nie zrobił sobie krzywdy.
- Mam wrażenie, że jemu z roku na rok jest coraz gorzej. – Syriusz szepnął mi na ucho i poklepał moje udo. – Trudno, trzeba się z nim pobawić. – pochylił się nad mapą i zaczął pytać chłopaka o niektóre zaznaczone na niej punkty. To udawane zainteresowanie wprawiło okularnika w lepszy humor, chociaż nie trwało to długo. Usłyszał głos Kinna i spoważniał nadąsany. Wychylił się zza zasłaniającej nas sofy i łypał groźnie na stoliki przy oknach wieży. Wyjrzałem zza oparcia i tak jak przypuszczałem celem, który obrał sobie w tej chwili James był nie, kto inny, jak nowy znajomy Niholasa. Wydawali się dobrze dogadywać i nieźle bawić, mimo iż różniły ich dwa lata. To nie była znaczna różnica, ale w sumie nigdy nie myślałem, że można zrezygnować ze znajomych, z którymi przebywasz zawsze na zajęciach i zamiast tego przyjaźnić się tak bardzo z kimś innym. Może po prostu nie potrafiłem sobie niektórych rzeczy wyobrazić? A jednak cieszyłem się bardzo widząc, iż Kinn w końcu jest zadowolony nie marnując czasu na kogoś takiego jak James.
- Hahaha, ale im wesoło. – przedrzeźniał J. – Bo pęknę ze śmiechu, może się dołączę i sprawdzę, co takiego zabawnego ma do powiedzenia ten kogucik? – mogłem przysiąc, że przez chwilę widziałem na głowie Pottera rogi, zaś ze spodni wyrastał ogon zakończony grotem.
- Daj spokój, James. – Sheva złapał go za kołnierz i odciągnął trochę. – Ten chłopak jest naprawdę słodziutki, nic dziwnego, że się komuś podoba. Z resztą nie wiesz, co ich łączy.
- Wiem! – syknął siadając ze splecionymi ramionami. – Popatrz na te świecące oczka Niholasa, od razu widać, że jest tam coś więcej niż zwykłe zainteresowanie.
- I wściekasz się o to, że znalazł sobie kogoś lepszego niż ty? – Syri prychnął lekceważąco. – Wybacz, idioto, ale sam sobie jesteś winny. Dla ciebie istnieją tylko twoje głupie pomysły, a więc Kinn był ci zbędny. Nigdy nie znajdziesz sobie nikogo, ponieważ tego nie potrzebujesz. Kup sobie kota, on będzie miał w nosie, że się nim nie zajmujesz. Naprawdę, daj sobie z tym spokój i zajmij się swoją mapą. O, właśnie. Mapa, James, popatrz, jaka ładna i ten czerwony krzyżyk na środku... – zaczął kusić, jednak J. wydawał się go nie słyszeć.
- Co on w nim widzi? Przecież ani to ładne, ani mądre. Totalne zero.
- Mówisz o sobie, co? – Andrew uderzył chłopaka w głowę. – Tamten jest bardzo przystojny, nieźle się uczy, jest miły i ma czas dla Kinna. Poza tym wydaje się taki niewinny... Idealny, a ty? Leniwy, mało atrakcyjny, narcystyczny i głupi. Obudź się, J. Nie masz szans przy tamtym ciachu z bitą śmietaną i wisienką.
- Zdrajca! – prychnął okularnik.
- Co wy znowu kombinujecie?! – za naszymi plecami rozległ się ostry, kobiecy głos Lily. Spiąłem się cały, ponieważ naprawdę za nią nie przepadałem i szczerze wolałbym unikać spotkań z nią, nawet takich małych, a co dopiero bezpośrednich. James rzucił się całym ciałem na mapę zasłaniając ją brzuchem. Ciężko mu było dostrzec Evans, która była teraz za jego plecami, a on przypominał mi żuka, który wywracając się nie jest w stanie więcej się podnieść.
- Czego tutaj, wredna konfidentko?! – warknął starając się ją dostrzec, ale nie mógł się ruszyć by nie poniszczyć, lub nie pokazać jej mapy. W sumie dobrze rozumiałem, dlaczego chce tego uniknąć. Lily dała nam się już we znaki.
- Uważaj na słowa, Potter. – prychnęła, jak zdenerwowana kocica.
- Odczep się od nas, co? – podjął mówiąc do kominka. – Masz swoją piaskownicę, więc czemu ciągle podkradasz piasek z naszej? Odnów znajomości z koleżankami, poplotkujcie, nawet i o nas, ale przestań za nami łazić. Jeśli któryś z nas ci się podoba, to napisz list miłosny, rozpatrzymy twoje zaloty w najbliższym dogodnym terminie.
Dziewczyna poczerwieniała i zacisnęła mocno pięści, jakby nie wiedziała, co ma na to odpowiedzieć. W sumie, James nieźle dał się jej tymi słowami we znaki. Jakkolwiek by nie było teraz rudowłosa została zapędzona w ślepy zaułek.
- Zapłacisz mi za tę zniewagę, Potter! – syknęła wściekle. Mogłem mieć tylko nadzieję, że jej złość skieruje się wyłącznie na Jamesa, nie zaś na nas wszystkich. Spojrzenie, jakim nas obdarzyła pozwoliło mi wątpić w to, że się nie mylę. Ona z jakiegoś powodu nie lubiła całej naszej grupy, albo takie chciała sprawiać wrażenie.
- W złocie, drogich kamieniach, czy może masz jeszcze inne pomysły? Chętnie zapłacę teraz bylebyś trzymała się od nas z daleka. Peter jest idealnym ogonem, kiedy nie może nas dogonić, ty jesteś zbędna. Zrób coś twórczego. Możesz wysprzątać pod moim łóżkiem, może znajdziesz tam jakieś ślady bytowania obcych organizmów i dostaniesz nagrodę. Ale teraz daj nam oddychać i won. – wziął głęboki oddech i podniósł się odrobinę. Leżenie w tej samej pozycji musiało utrudniać mu oddychanie.
- Pożałujecie! – rzuciła jak zawodowa zła wiedźma i odeszła dziwnie sztywna. Mogłem zapomnieć o tym, że ona zapomni o nas. Wzajemna niechęć między mną i moimi przyjaciółmi, a dziewczyną odnowiła się i chyba nawet pogłębiła.
James podniósł się i rozmasował pierś. Zwinął mapę, po czym odwrócił się w naszą stronę z miną wyrażająca determinację. Był przywódcą, który miał nas poprowadzić na wojnę z wielką, straszną bestią, którą niewątpliwie była Evans.
- Panowie, zanim zaczniemy robić cokolwiek musimy pozbyć się największej przeszkody, jaka stoi na naszej drodze. Ta smoczyca może nas zrujnować i zniweczyć wszystkie plany, jakie mieliśmy. Naszym zadaniem jest zabić smoka i odnaleźć chwałę! Mamy tydzień, by znaleźć rozwiązanie. W przeciwnym razie ona będzie w stanie zaskoczyć nas, jako pierwsza, a nie możemy do tego dopuścić. – wyjątkowo się z nim zgadzałem. Nie mieliśmy pojęcia, o co tak naprawdę jej chodziło, dlaczego się na nas uwzięła, ale musieliśmy coś z tym zrobić. To było jedyne wyjście, tym bardziej, że nie znajdowałem przyjemności w ciągłym oglądaniu się do tyłu, by wiedzieć, czy jest na tyle bezpiecznie bym mógł odezwać się do Syriusza.
- Nie wiem, jak, ale musimy się jej pozbyć. – zgodziłem się z Potterem głośno. – Mam jej po rogi, wolę żeby odczepiła się jak najszybciej.
- Wszyscy się z tym zgadzamy. Przesadza, a ja nie mam zamiaru pozwalać sobą sterować. – Black uśmiechnął się wrednie. – Zbieramy naszą armię i zaczynamy walkę na śmierć i życie. – wyciągnął przed siebie dłoń, Sheva zrozumiał, o co chodzi i położył swoją rękę na jego. Dalej nasza reszta poszła za jego przykładem. Byliśmy pełni ducha walki, chociaż czułem, że to tylko chwilowe. Za to nasz problem trwał i trwał, a więc był nam potrzebny jakiś idealny plan, którego nie mieliśmy. Może gdybyśmy tak jak powiedział Syri zebrali wszystkie nasze siły, wtedy ktoś wpadłby na jakiś genialny pomysł. Kogo jednak mieliśmy w to wmieszać?
- Zaryzykujemy. – postanowił Potter. – Tydzień i musimy mieć plan gotowy. Robimy to dla naszego świętego spokoju, więc musi nam się udać bez względu na wszystko! – ponownie rozwinął mapę i zaczął wzdychać do niej z miłością.