Przeskrobane

Chyba nie trudno mi się dziwić, że wracając do dormitorium nie byłem w najlepszym humorze. Miałem do odbycia poważną rozmowę z Syriuszem i nie planowałem ustąpić. Poza tym, jeśli miało być nam dobrze razem to musieliśmy pozbyć się problemu jego niechęci względem brata. Może i mieszałem się w nie swoje sprawy, ale miałem do tego pełne prawo, jako chłopak Syriusza i kolega Regulusa. Już nawet nie miałem specjalnie ochoty na łakocie, co mogło być zaskakujące, lub podkreślać moje podejście do aktualnie dręczącej mnie sprawy. Poza tym chciałem usiąść i dokończyć czytanie książki, a by to zrobić musiałem byś spokojny, nie myśleć o zupełnie niepotrzebnych głupotach i mieć święty spokój. Przesadzałem, ale chyba właśnie z tego zaczynałem powoli słynąć. Remus Lupin największa maruda Hogwartu.
Kiedy wchodziłem do pokoju słońce zaświeciło mi w oczy. Cieszyło mnie tak entuzjastyczne powitanie, ale raczej nie odczuwałem specjalnego komfortu, kiedy niewiele widziałem na oczy, a ciemne plamy pojawiały się to tu, to tam. Zakręciło mi się w głowie, która rozbolała mnie dodatkowo, a chętnie bym tego uniknął.
- Syriuszu, na słówko. – rzuciłem bez owijania i wskazałem łazienkę, jedyne miejsce, które zapewniało nam odrobinę prywatności, kiedy całą piątką okupowaliśmy naszą sypialnię.
- Domyślałem się tego. – sposób, w jaki chłopak to wymruczał pod nosem nie zapowiadał niczego dobrego. Nie ociągał się jednak i posłusznie udał się za mną do pomieszczenia, w którym mogliśmy porozmawiać na osobności.
- Wiesz, o co chodzi. – zacząłem, gdy tylko drzwi zamknęły się za nami.
- O to, co zawsze. – wzruszył ramionami siadając na brzegu wanny. – Jestem be, be, niedobry, ale nic na to nie poradzę. Regulus mnie irytuje, a ja nie mam na to wpływu. Co najwyżej mogę obiecać, że będę go ignorował zamiast być niemiłym, odpowiada? – ton, jakim wypowiadał te słowa wcale mi się nie podobał, jednak nie chciałem się kłócić. Byłem zmęczony, chociaż nie wiedziałem jeszcze, czym, i marzyłem o wyłożeniu się na łóżku i poczytaniu książki póki nie zmorzy mnie sen.
Podszedłem do umywalki i odgarnąłem włosy za ucho. Obmyłem twarz chłodną wodą, by się odświeżyć i rozbudzić. Obliczyłem w myślach ile zostało mi jeszcze do pełni i rachunek nie był wcale trudny. Równe dwa tygodnie, a więc nic nie powinno mi przeszkadzać w życiu, chyba, że moje dolegliwości miałyby pojawić się aż tak wcześnie, czego wolałem uniknąć.
- Nie wyglądasz najlepiej. – Syriusz porzucił pretensjonalny ton i sam wytarł mi twarz ręcznikiem. – Źle się czujesz?
Nie wiedziałem nawet, co miałbym mu odpowiedzieć. Nie chodziło raczej o złe samopoczucie, ale o jakiś inny rodzaj problemu. Może za dużo pracowałem, za bardzo się przemęczałem, albo...
- Może powinieneś mieć więcej zajęć? – Syri dokończył myśl, o której nie mógł mieć przecież pojęcia. – Ostatnio tylko przesiadujesz z nami, coś tam poczytasz i dużo się nudziłeś. Twój organizm może nie być przyzwyczajony do nieróbstwa i musisz sobie znaleźć dodatkowe zajęcie dla odprężenia.
- Nie uważasz, że to głupie? – w sumie właśnie docierała mnie bezpodstawność tej tezy. Czy było to w ogóle możliwe, żebym miał czuć się gorzej tylko, dlatego, że mam za dużo wolnego czasu? A jednak odczuwałem potrzebę wypełnienia wszystkich moich dni pracą, czy to taką, czy tez inną. Nie ważne, czy miało chodzić o naukę, czy o zwyczajne czytanie. Czułem, że potrzebuję właśnie tego. Masy zajęć, sterty książek i masy pracy zarówno by dotrzymać kroku przyjaciołom, jak i by utrzymać swoje stopnia na wysokim poziomie. Moje życie było zbyt krótkie bym miał je marnować na zwyczajne leżenie.
- Uważam, że właśnie to ci dolega. – Syri złapał mnie za rękę i wyprowadził z łazienki do pokoju. Posadził na łóżku, podniósł moje nogi, zdjął buty, zrobił piramidę z poduszek, dodając kilka swoich, po czym ulokował mnie na nich, podał książkę otwartą na odpowiedniej stronie i uśmiechnął się zadowolony. – Tak lepiej, prawda? Brakuje ci tylko Fasolek Wszystkich Smaków, żebyś mógł się krzywić, gdy trafisz na niesmaczną. – wydawał się rozpierany energią, kiedy podszedł skocznym krokiem do Petera i wyrwał mu z rąk dopiero, co otworzone opakowanie Fasolek.
- Dla twojego dobra, Peter. – wtrącił James by uspokoić niezadowolonego blondynka, który chyba chciał protestować, czemu wcale się nie dziwiłem. Sam nie chciałbym by ktoś zabierał moje przysmaki. – Narcyza nie lubi, kiedy ktoś śmierdzi żabim skrzekiem, a właśnie czuję, że rozgryzłeś taką fasolkę. – czy okularnik mówił prawdę, czy też kłamał nie mogłem stwierdzić, ale postanowiłem jednak przebrać fasolki dzieląc je na beznadziejne, do przemyślenia i jadalne. Nie uśmiechało mi się trafić na jakieś paskudztwo, które sprawi, że mój obiad zwróci się wprost na książkę, którą będę czytał.
- Remus ma za dużo wolnego czasu i potrzebuje zajęcia. – wygadał się Black, a na pewno zrobił to specjalnie. Już ja wiedziałem, co chodziło mu po głowie i co przyjdzie na myśl przyjaciołom.
- Ale nie będę za was odrabiał zadań, pisał referatów, ani robił niczego podobnego. – zaznaczyłem uderzając lekko pięścią o stronnice pełne drukowanych liter tak miłych oku. – Sam sobie znajdę jakieś zajęcie, a wy wcale nie jesteście mi potrzebni.
Ich uśmiechy mówiły coś innego i nawet Sheva przyłączył się do tej jakże przerażającej sceny. Cokolwiek chodziło mu po głowie, na pewno nie było zgodne z moimi zasadami i planami. Z resztą nie przypominałem sobie, by miał jakieś problemy, czy żeby miał narzekać na coś szczególnie. Nie rozumiałem wiec, w czym miałbym mu pomóc, by zająć swój czas, a jemu ocalić kilka minut, czy godzin dodatkowo na zabawy.
James podszedł do mnie ze starannie zwiniętą mapą skarbu i wręczył mi ją z namaszczeniem, jakbym miał przejąć stery statku, jako jego najbardziej zaufany pomocnik.
- Ty możesz zauważyć coś, co ja przeoczę, więc w ramach leczenia twojej nudy zapewnię ci rozrywkę. Jestem taki łaskawy, prawda?
- Te fasolki możesz sobie wziąć. – domyśliłem się, o co mu chodzi i wysypałem na jego dłonie fasolki niewiadomego pochodzenia, które w ostateczności mógłbym skosztować, ale nie oczekiwałbym od nich cudów. Nie uradowałem może tym gestem Jamesa, jednak jego łakomstwo na wszystko, co należało do innych, a nie do niego, wzięło górę nad instynktem przetrwania. – Jesteście dziwnie mili... – dotarł do mnie nagle ten fakt. Oni nigdy nie bywali tacy uczynni, a to znaczyło, że podczas mojej nieobecności coś się stało. Spoważniałem i obrzuciłem każdego z nich po kolei bardzo nieprzyjemnym spojrzeniem. Oni mieli coś na sumieniu, teraz byłem tego pewny. Musiałem tylko wydusić z nich, o co chodzi.
- I tak się dowiem. – podjąłem próbę mając nadzieję, iż poskutkuje. – Nie ukryjecie tego przede mną na długo, więc najlepiej od razu mi zdradźcie, co się dzieje.
- To nic takiego. – Peter wykręcał palce na wszystkie strony, a więc on, jako pierwszy postanowił wydać resztę. Sądząc po minach przyjaciół wcale ich to nie dziwiło, ale wściekali się, że był tak słaby i niemal bez walki postanowił ich sprzedać.
- Po prostu mieliśmy pecha. – James nadąsany rzucił się na swoje łóżko. – Nieszczęśliwy wypadek przy pracy, nie wiem, dlaczego trzeba robić od razu taką aferę.
Sheva pospieszył w wyjaśnieniem widząc, że nie ma już ratunku i ktoś w końcu musi ubrać w ładne słowa cały ten nieład, który zostawiali po sobie inni.
- James urwał ogon gargulca.
- Co?! – naprawdę byłem zaskoczony. To nie mały wyczyn urwać coś, co zazwyczaj jest bardzo twarde i przymocowane na stałe.
- Pociągnął, zaczął się irytować, że nie może odczytać inskrypcji, ani znaleźć właściwych run i ostatecznie jakoś go urwał. Akurat, kiedy Filch przechodził niedaleko. Wiesz, jakie on ma ucho do odgłosu pękania i innych takich... Wyszarpał nas i pech chciał, że trafił na McGonagall. Już ona się nami zajęła i teraz mamy wyszorować wszystkie zbroje i posągi na korytarzach. Zajmie nam to dobre dwa miesiące, na pewno! A tobie znowu się udało! – wytknął mnie palcem, co uświadomiło reszcie, że on ma racje. To już kolejny wypadek, gdzie ja unikam kary, a oni muszą się ze wszystkim męczyć tylko, dlatego, że moja szczęśliwa gwiazda znowu dała o sobie znać.
- Ty to zaplanowałeś, Remusie, prawda? – ich wzrok miażdżył mnie coraz bardziej, gdy zbliżali się jakby na komendę Pottera. – Bawi cię oglądanie nas pracujących, gdy ty się bawisz książeczkami, co?
Zanim zdążyłem się w ogóle usprawiedliwić rzucili się na mnie i zaczęli łaskotać bez litości. Byłem skończony i już wolałem szorować z nimi posągi.