Voodoo

16 grudnia
Nie pamiętam, czy kiedykolwiek do tej pory wynudziłem się tak, jak w czasie mojego „aresztu” w Skrzydle Szpitalnym. Przyjaciele nie mogli mnie odwiedzać i chociaż raz udało się to Syriuszowi, wolałem by nie narażał się Pomfrey, a tym samym nie musiał oglądać mnie z tym mało ciekawym stanie, w jakim się znajdowałem. Zdecydowanie nie przedstawiałem się najlepiej z pobladłą twarzą, sinymi obwódkami wokół oczu i pełną wymiocin miską przy łóżku. Miałem jednak niebywałe szczęście i już w trzy dni później mój żołądek przestał protestować uspokajając się i przyjmując podawane mi specyfiki bez późniejszego ich zwracania.
Kiedy byłem już wystarczająco silny by samemu siadać i kłaść się do łóżka pani Pomfrey uznała, że będę także w stanie w pełni pojąć jej słowa toteż postanowiła wyjaśnić mi, co jej zdaniem się stało. I tym sposobem okazało się, że podczas przemiany, kiedy bezmyślnie wściekałem się siedząc w zamknięciu, połknąłem jakiegoś robaka nafaszerowanego trującymi substancjami roślinnymi. Wydawało mi się to niemożliwe i poniekąd nawet głupie. Jakim cudem miałbym zatruć się w taki sposób i cierpieć przez tyle dni? Poza tym zawsze miałem wrażenie, że wilkołak nie powinien miewać żadnych dolegliwości poza czysto ludzkimi problemami ze zdrowiem, a których uniknąć się nie dało oraz likantropią samą w sobie. Teoria Pomfrey była poniżająca i przez cały czas uważałem ją za zmyśloną wymówkę, by odciągnąć moje myśli od pogłębiających się dolegliwości przed i po pełni.
Nadąsany po usłyszeniu tak ubliżających mojej dumie powodów choroby wróciłem w końcu do dormitorium w kiepskim humorze. Nie miałem ochoty świętować „cudownego ozdrowienia”, a tym bardziej przyznać się przyjaciołom do tego, co usłyszałem i zdołałem zapamiętać. Kobieta pominęła trudne nazwy, które odciągnęłyby moją uwagę od najistotniejszych rzeczy i tym sposobem z przerażającą dokładnością pojąłem ironię tego, co mnie spotkało. Stałbym się pośmiewiskiem na najbliższe tygodnie, gdyby chłopcy usłyszeli moją historię. Postanowiłem, więc pozostać przy pierwszej wersji wydarzeń i zatruciu rośliną, której nazwy nie zapamiętałem, a tym samym, której pochodzenia nie znałem. Liczyłem na to, że przyjaciele ciesząc się moim powrotem do zdrowia dadzą sobie spokój z roztrząsaniem dokładnej przyczyny moich problemów żołądkowych.
Teraz miałem na głowie dietę i cieszyłem się, iż posiłki będą przysyłane specjalnie dla mnie do Pokoju Wspólnego. Unikałem tym sposobem mdlących zapachów jedzenia, do którego chwilowo odczuwałem wstręt.
Gdy usiadłem przy stoliku w pustym Pokoju i zabrałem się za swoje lekkostrawne i zupełnie nieprzyprawione jedzenie była pora obiadu. Przyjaciele opychali się zapewne pysznościami i żartowali podczas posiłku, zaś ja rozkoszowałem się spokojem i samotnością, jak także mało oryginalnym smakiem potraw, które mi zaserwowano.
W zamyśleniu planowałem już powrót do zwyczajnego trybu życia, nauki, zadań, nadrabiania zaległości i z tymi myślami wypełniającymi mnie całego wyszedłem przyjaciołom na spotkanie. Wiedząc, iż zawsze korzystają z odkrytego jakiś czas temu skrótu zaczaiłem się w kąciku koło gobelinu mając nadzieję szybko ich zobaczyć. I tak oto, w chwili, gdy pojawili się na końcu korytarza zza ściany doszły mnie inne odgłosy. Zaskoczony pokazałem szybko uradowanym przyjaciołom, że mają milczeć i przyłożyłem ucho do grubego, jak mi się wcześniej zdawało, muru.
- Remi? – jeszcze bardziej skołowani niż ja chłopcy wpatrywali się we mnie, jakbym z jednej choroby od razu zapadł na kolejną, tym bardziej dosięgającą umysłu, nie zaś ciała.
- Słuchajcie. – odpowiedziałem Syriuszowi i reszcie wskazując palcem odpowiednie miejsce na ścianie. Przysunęli się, więc sceptycznie i nasłuchiwali przez kilka chwil. Byłem pewny, iż muszą słyszeć podniesione głosy dobiegające sam nie wiem skąd i nie myliłem się. W ich oczach w końcu dostrzegłem zrozumienie.
- Są za ścianą? – James wydawał się promienieć radością, gdy w jego głosie najpewniej tworzyły się właśnie marzenia odkrycia spisku, który pomoże mu w zostaniu najsławniejszym uczniem Hogwartu na całe wieki. Nie wątpiłem, iż fantazjował także o swoim popiersiu i licznych nagrodach, które później można by oglądać w sali przeznaczonej specjalnie na dowody jego osiągnięć.
- Nie wiem, ale wydaje mi się, że ściana jest zbyt gruba i nie ma tam żadnego tajemniczego pokoju, czy przejścia. Muszą być w innym miejscu, ale głos płynie aż tutaj. – gdybałem, gdyż nie miałem żadnej pewności, ani dowodu na poparcie swoich teorii. Skupiłem się jednak na nowo na niewyraźnych głosach najwyraźniej kłócących się ludzi. Miałem wrażenie, że jedna z barw głosu była mi znana, jednak nigdzie w pamięci nie potrafiłem odnaleźć wspomnień, które pomogłyby mi w zidentyfikowaniu właściciela.
- Rozumiesz, co mówią? – Sheva przysunął się bliżej mnie, przez co moje ciało stykało się z jego, jego pierś napierała na moje plecy, biodra ocierały się o siebie nie czyniąc tym jednak żadnej szkody.
- Kłócą się, ale nie wiem, o co. O, czekaj, czekaj... Chyba się poruszają, bo teraz lepiej słychać. – i rzeczywiście. Chociaż odległość i grube mury dusiły słowa, jakby planowały zachować je tylko dla siebie powoli zaczynałem rozróżniać coraz więcej pojedynczych zwrotów, aż w końcu bez większych przeszkód mogłem podsłuchiwać.
Dwóch chłopaków, może mężczyzn, nie wiedziałem, bowiem kim są, rozmawiało ze sobą podniesionymi, poważnymi głosami, jakby chodziło o sprawę życia lub śmierci. Przez chwilę przeszło mi nawet przez głowę, że nie powinienem w ogóle próbować słuchać. Od dawna mówiono przecież, że ściany mają uszy, ale nie usta i pod tym względem ja i moi przyjaciele różniliśmy się od chłodnych murów zamku. A jednak nie potrafiłem oderwać się od ściany, przestać słuchać. Musiałem wiedzieć, co się dzieje, chciałem wiedzieć i odrzuciłem precz wszelkie wątpliwości. Nazbyt upodobniłem się do przyjaciół.
- Naprawdę uważasz, że to rozsądne? – pytał pierwszy głos. – Nie wiemy, czy to bezpieczne.
- A czemu miałby być inaczej? – odpowiedział drugi tonem beztroskim i entuzjastycznym. – To tylko zabawa.
- Może i tak, ale laleczka... – nie ustępował pierwszy z wyraźnym wahaniem. – Nie zajmujemy się tym obliczem magii, a mieszanie styli może prowadzić do nieszczęścia.
- To laleczka! Voodoo udoskonalone zaklęciami. Poza tym wszystko będzie pod kontrolą. Nie chcemy robić nic złego. Przestań się martwić i zaszalej. Kończysz w tym roku szkołę, prawda? A więc przekonasz się, czy masz jakąś szansę, kiedy ja tutaj zostanę.
- Niech będzie, wchodzę w to. – po chwilowej ciszy pierwszy głos zmienił ton na pewny i pełen przekonania, co do słuszności racji rozmówcy.
To zakończyło konwersację lub uczniowie przemieścili się, przez co ich dalsza rozmowa w ogóle nie była słyszalna. James jednak w dalszym ciągu nasłuchiwał, jakby nie godził się wyłącznie na strzęp rozmowy i chciał wiedzieć więcej.
- Chcą kogoś zabić! – jego głos stał się dziwnie piskliwy. – Będą robić laleczkę voodoo, więc na pewno chcą zabijać!
- Oszalałeś? – Sheva prychnął głośno i popatrzył wilkiem na Syriusza, który obejmując mnie w pasie odsunął od zielonookiego. Ponownie zwrócił się do Pottera, kiedy zakończyli z Blackiem walkę na spojrzenia. – Raczej chcą się mścić, a nie zabijać. To ba być zabawa, nic poważnego, więc zemsta.
- Ja także uważam, że chodzi o zemstę. – przyznałem spoglądając to na Syriusza to na Andrew, którzy chyba poróżnili się o coś, kiedy mnie nie było.
- Więc musimy dowiedzieć się czyja to była rozmowa! – James wpadł w swój konspiratorski trans. – Remi, szukaj! – rzucił do mnie, jakbym był psem.
- Potter, odwal się! – Syriusz odparował zanim sam zdołałem zareagować. – Remus idzie odpoczywać, a ty, jeśli chcesz tropić przestępców rób to sam. Z pewnością zdołasz zapobiec nieszczęściu. Najlepiej podczas podwieczorku zapytaj wszystkich, czy ktoś planuje mścić się przy pomocy voodoo. Jestem pewny, że odpowiedzą ci wylewnie i odkryjesz spisek zanim coś się stanie. – prychnął ironicznie i opiekuńczo obejmując mnie ramieniem zaczął prowadzić w stronę wieży, jakbym nadal był obłożnie chory. Nie pojmowałem skąd ta nadmierna opiekuńczość i niepokoiła mnie oziębłość jego stosunków z Shevą. Musiało mnie wiele ominąć i jeszcze więcej musiałem teraz naprawiać.