Alkoholicy...

Miałem złe przeczucie, kiedy po upływie dwóch godzin moi przyjaciele nadal nie wrócili od Hargrida, chociaż nie wątpiłem, że są całkowicie bezpieczni. Znałem niestety zarówno lekkomyślność Petera i Jamesa, jak i naiwność gajowego, co pozwalało mi sądzić, że nic dobrego nie mogło zatrzymać dwójki wariatów w ciasnej, dusznej chatce. A więc nie było innego wyjścia, jak tylko zebrać się i ruszyć im na ratunek. Był to nasz przyjacielski obowiązek!
- Na pewno nie szukają trufli wewnątrz domku! – upierałem się wpatrując w majaczącą na tle ciemnego już lasu chatkę. – To Hagrid, nie oszukujmy się! Jego ciastka to odłamki skalne! Można nimi wypychać zwierzęta i wrzucać do stawu, by nigdy nie wypłynęły!
- Remi... Chyba nie myślisz, że wypchał ich swoimi ciachami i planuje wrzucić do stawu po zapadnięciu zmroku? – Sheva spojrzał na mnie, jak na podejrzanego typa. – Wybacz, ale nie miałby w tym żadnego celu. Poza tym, każdy wie, że chłopcy poszli do gajowego, więc nie byłoby najmniejszego sensu w ukrywaniu zbrodni.
- Coś mogło się przez przypadek im stać! No... Powiedzmy, że Hagrid niósł tacę z ciastkami i nagle się potknął, a one posypały się chłopakom na głowy! Przecież czymś takim można zabić!
- Czegoś ty się naczytał? – Syriusz spojrzał na mnie unosząc wysoko brwi. – Moja ostoja spokoju i głos rozsądku nagle mówi bezsensu. Ktoś tu zwariował i to bynajmniej nie James. – położył dłoń na moim czole sprawdzając temperaturę. Nie miałem gorączki! To oczywiste, ale też nie mogłem wytłumaczyć skąd takie czarne myśli wypełniające moją głowę się wzięły.
- Chodźmy po nich. Wtedy będę spokojniejszy. – postanowiłem nie mając najmniejszego zamiaru przyjmować do wiadomości odmowy. Dla świętego spokoju chyba także oni postanowili pójść ze mną. Prawdę powiedziawszy moje ostrożne kroki, nasłuchiwanie odgłosów dobiegających z chatki i cała ta stwarzana przeze mnie atmosfera grozy dawały im się we znaki, ale dzielnie walczyli z komentarzami. Najzwyczajniej w świecie podeszliśmy jak najbliżej stwierdzając, że światła w środku były przygaszone, jakby ktoś chciał coś ukryć. To tym bardziej mnie strapiło.
Zapukaliśmy, a nie otrzymując odpowiedzi weszliśmy do środka. Ja prowadziłem, chociaż nie sądziłem, by był to dobry pomysł. W mojej aktualnej formie i tak nie mogłem wiele zdziałać. Odważnie przekroczyłem jednak próg i wtedy w moje nozdrza uderzył smród alkoholowych wyziewów. Obrzuciłem spojrzeniem zaciemnione wnętrze. Z początku niewiele mogłem dostrzec, ale w kilka chwil później byłem już pewny, co się działo. Wielki pies leżał w kącie śpiąc i bynajmniej nie reagując na nasze pojawienie się, Hagrid rozwalony na stoliku trzymał jeszcze w ręce ogromny kufel, zaś na przeciwko niego w podobnej pozycji, chociaż z butelkami kremowego piwa w dłoniach znajdowali się Peter i James. Sądząc po nagłym chrapaniu, jakie sprawiło, że po moim ciele przeszły dreszcze, cała trójka spała pijana.
- A mówiłem, że coś złego się dzieje. – mruknąłem podchodząc pewnie do przyjaciół. Uderzyłem ich karcąco po głowach, co niestety nie przyniosło spodziewanego efektu. Pozwoliłem sobie na zawołanie ich i kolejny cios z tym samym, co wcześniej skutkiem.
- Nie chcę być niemiły, ale wiecie, co to oznacza? – Sheva stanął obok mnie i swoim ramieniem oparł się o moje. – Musimy ich stąd zabrać. Nie mogą tutaj zostać!
- Nie wiem, czy zauważyłeś, ale oni wszyscy są nieprzytomni. Nawet psa upili! – Syri pomachał dłonią przed twarzą, kiedy odsuwał się od zwierzaka.
- To nasz obowiązek, jako przyjaciół! – uniosłem się honorem. – Nie ważne, jak. Ważne żeby ich przetransportować do zamku! Nie jestem aż tak pewny swoich zdolności w przypadku unoszenia ludzi w powietrzu, więc wolałbym zrobić to jednak za pomocą rąk. To znaczy wiecie, co chcę powiedzieć! – zaczynałem sam się gubić. W tym smrodzie każdy potrafiłby stracić głowę. – Zabieramy ich, bo zaraz zrobi mi się niedobrze i zwymiotuję. – może chłopcom było to obojętne, ale zdecydowanie nie mnie. Mój węch przechodził przez największe i najcięższe tortury z powodu toksycznych wyziewów Hagrida i psa. J. i Pet upili się stosunkowo szybko, gdyż obok nich leżało tylko pięć piw, co pozwalało mi sądzić, że James upił się trzema zaś Peter dwoma. Znałem ich wystarczająco dobrze.
- Niech będzie, Remusie. – Andrew zatarł dłonie. – Ja i Syriusz bierzemy na spółkę Pottera, a ty zajmiesz się Pettigrew.
- Że niby, co?! – naprawdę myślałem, że się przesłyszałem lub on pomylił. – Sam mam wziąć tego klocka?!
- Jesteś z nas najsilniejszy, nawet, jeśli nie chcesz się do tego przyznać. Nie oszukujmy się futerkowcu.
- Wybacz, Remi, ale on ma rację. – Syriusz także był przeciwko mnie. – Dla ciebie to nie będzie wielki problem.
- Zemszczę się! – prychnąłem i złapałem ręce Petera ściągając go z krzesła. Nie był wcale taki lekki, jak mogłoby się wydawać. Nawet, jako wilkołak nie byłem nieograniczenie silny, a blondynek swoje ważył. Aż stęknąłem. Odwróciłem go odpowiedni, by leżał płasko na plecach i wtedy złapałem za pulchne nadgarstki. Wysiliłem się, spiąłem i ruszyłem z miejsca ciągnąć za sobą chłopaka. Miałem w nosie, czy się ubrudzi, czy nie. Już i tak wyglądałem jak koń ciągnący za sobą pług. Dwójka przytomnych przyjaciół postąpiła z Jamesem podobnie jak ja z Petem. Wyciągnęliśmy dwóch pijaków z chatki i zamknęliśmy drzwi. Na zewnątrz zrobiło się trochę chłodno, więc nie zwlekając zaczęliśmy ciągnąć nasze dwa tobołki w stronę zamku. Nie myśleliśmy wiele, nie zważaliśmy kałuże, które niestety przyszło nam omijać i ostatecznie nie mogliśmy przeciągnąć takich brudasów przez zamkowe korytarze nie zostawiając śladów, które doprowadziłyby każdego do naszego dormitorium. I tak byłem nieźle zmęczony i cały zgrzany, kiedy dociągnąłem swojego kolegę pod schody.
- Ściągamy im spodnie. – Sheva już zostawił Pottera Syriuszowi by pozbyć się brudnych jeansów Jamesa, a następnie pomógł mi z Pettigrew. Teraz mieliśmy za bagaż dwóch golasów, chociaż na pewno istniała możliwość, iż nikt nas nie zauważy i nie znajdzie, gdy nie zostawimy po sobie śladów. McGonagall nie byłaby zachwycona gdyby wiedziała, ze gajowy upił jej uczniów, nawet, jeśli zrobił to piwem kremowym.
- Mam wrażenie, że zaliczamy się już do klasycznych zboczeńców. – pozwoliłem sobie na wyrażenie swojej opinii. Nie spotkałem się dotychczas z czymś takim, jak ciągnięcie po schodach półnagich od dołu kumpli. Co ważniejsze ich ubłocone spodnie leżały na ich piersi, a oni nadal spali nie czując, co się z nimi dzieje. Nie wątpiłem, iż obudzą się jutro z niesamowitymi siniakami na ciele. Staraliśmy się za to uchronić ich głowy przed uszkodzeniem, kiedy z trudem wciągaliśmy chłopaków do góry. Postanowiliśmy przy tym pomóc sobie wzajemnie i w trójkę transportowaliśmy chłopaków po kolei z jednego poziomu na drugi. W gruncie rzeczy zajmowało nam to o niebo mniej czasu, niż samodzielna męczarnia, jakiej musielibyśmy sprostać, gdyby Syri i Andrew postanowili zostawić mnie samego z moim blond tobołkiem.
W ten właśnie sposób odrobinka po odrobince zdołaliśmy dotrzeć na odpowiednie piętro i dalej wszystko szło już z górki, gdyż musieliśmy ciągnąć chłopaków po płaskiej powierzchni. Nie uniknęliśmy kilku ciekawskich spojrzeń, ale nikt nie pytał, co się stało. Prawdopodobnie nie chcieli mieszać się w sprawy, które śmierdziały na kilometr. Nie podejrzewali także zbrodni, gdyż kto chciałby afiszować się z rozebranymi, jak do rosołu, trupami?
- A to, co? – Gruba Dama spojrzała na naszych śpiących przyjaciół z obrzydzeniem. Zasłoniła nawet oczy dłonią, by nie patrzeć na ich odrażającą goliznę, jak sama zechciała skwitować, gdy upominała nas za niestosowne zachowanie w stosunku do damy. Ale czy komukolwiek z nas przyszło do głowy pomyśleć wcześniej o jej uczuciach?
Czułem, że od całkowitego padnięcia z wyczerpania dzielą mnie minuty, ale gdybym teraz zrobił sobie przerwę to nie zdołałbym juz zawlec Jamesa i Petera do sypialni. Ponownie dzialiśmy w trójkę. Na początek zajęliśmy się cięższym blondynem, a później lżejszym okularnikiem. W przypływie wspaniałomyślności wciągnęliśmy ich nawet na łóżka, a później niemal nieprzytomni padliśmy na nasze własne łóżka. Czułem, że jutro sam nie będę w stanie się podnieść z powodu zakwasów. Nawet wilkołak miał ogromny problem, gdy w grę wchodziło taszczenie przyjaciół przez błonia i cały zamek. Ci dwaj z pewnością zapłacą mi za swoją beztroskę i tak ciężką pracę fizyczną, jaką musieliśmy z Syriuszem i Shevą wykonać. Niech tylko się obudzą, a pożałują swojej lekkomyślności!