Hagridek?

18 grudnia
To były już ostatnie chwile bym mógł spędzić trochę czasu z przyjaciółmi, ostatnia okazja by śmiać się z nimi, zapomnieć o zmartwieniach w ich towarzystwie. Niedługo rozjedziemy się do domów na Święta, a mój Syri zostanie sam. Nie wątpiłem, że będzie miał pełne ręce roboty, kiedy zajmie się przeszukiwaniem biblioteki i czytaniem masy artykułów, które już zdobył i tych, które jeszcze zdobędzie. Podziałem jego oddanie sprawie i wytrwałość, z jaką poszukiwał odpowiedzi na swoje pytania dotyczące mojej przypadłości. Ja sam wolałem nie wiedzieć zbyt wiele na ten temat, a on nie odpuszczał zaangażowany.
- To chyba nie będą spokojne Święta. – Sheva zasępił się podając mi Proroka Codziennego, którego prolongował od pierwszego roku, od dnia, kiedy poznał Fabiena.
Rzuciłem okiem na artykuł, który mi wskazał. „Akty wandalizmu w Ministerstwie Magii” – głosił tytuł. Przebiegłem szybko wzrokiem po tekście by wiedzieć mniej więcej, czego dotyczy.
- Śmierciożercy? – mruknąłem patrząc na dziwne, wytłuszczone słowo, jakie podano. – Słyszałeś wcześniej o czymś takim?
Syriusz zakrztusił się, więc pomogłem mu wypluć na talerz kawałek ziemniaka, który utknął tam gdzie nie powinien. Podałem mu szklankę z sokiem, którym mógł oczyścić gardło.
- Musisz uważniej gryźć. – pogładziłem jego ramię.
- Tak... Tak, wiem. Przepraszam. – sapnął. – Więc, co takiego się stało? – ruchem głowy wskazał gazetę.
- Do Ministerstwa Magii wkradła się grupa zamaskowanych czarodziejów. Zniszczyli fontannę i wyryli na ścianach pogróżki pod adresem mugoli. Podobno nazywają siebie Śmierciożercami.
- To w sumie dziwne, że w szkole jest tak niespokojnie, a do Ministerstwa ktoś się włamuje. – James wyczyścił już swój talerz z obiadu i teraz popijał sok jabłkowy. – To wszystko śmierdzi na kilometr.
- Sądzisz, że wszystko to jest ze sobą powiązane? – Sheva wydawał się zainteresowany, ale niespokojny. Wątpiłem by miał się, czego obawiać, ale może po prostu miał przeczucie, bądź przypomniał sobie przykrą przygodę z wilkołakami? – Nie przepadam za zimowym chłodem, a problemy w zimie to najgorsze, co mogło nam się przytrafić. Wolałbym martwić się życiem, kiedy słońce będzie świecić, ptaki śpiewać, a ja zmienię grube swetry na lekkie podkoszulki. Nie ma nic gorszego od zimy.
- Prawdę mówiąc, coś w tym jest. – Peter skinął głową. Właśnie przełknął wszystko, co miał w ustach. – Gdyby nam przyszło uciekać to jak mielibyśmy tego dokonać w zimie? Śnieg, mróz, a my obładowani ciepłymi ubraniami, kocami, kurtkami i w ogóle wszystkim... Nie udałoby się nam przeżyć.
- To nie wojna. – westchnąłem. – To tylko jakieś zamieszki. Pamiętacie jak to było z Upadłym Rodem? – ściszyłem głos. – Zamieszki, walki, ale ostatecznie nas to ominęło.
- Ale ludzie ginęli. – zauważył Andrew. – I z jednej i z drugiej strony zginęli. Ojciec Nathaniela umarł podczas tamtego starcia.
- Teraz stawka jest zupełnie inna. – miałem już pewność, że Sheva obawia się tego, co może dla nas oznaczać to, co działo się w świecie czarodziejów. – To ja powinienem się martwić, nie ty. Mój ojciec to mugol, a ja jestem wilkołakiem. – powiedziałem to, co przecież wiedzieli od dawna, a co dla mnie nie było ani nowością, ani przykrym faktem. Kochałem swojego ojca i byłem dumny z tego, jak zaakceptował moją matkę. Mój futerkowy problem również wydawał mi się niezmiennym faktem, który nie bolał tak bardzo. – Twoi rodzice są tak magiczni, że bardziej magicznymi być już nie mogą. W dodatku twój facet też jest czarodziejem i utrzymujecie, że należy do rodziny twojego ojca. Nie masz się, czego obawiać. Wrócisz do domu na Święta, spędzisz czas na beztrosce i zabawie z Fabienem. Moim zdaniem to żaden problem, więc... Trzy dni i zapomnisz o problemach w Ministerstwie jakby nie istniały. A co najważniejsze, Upadły Ród to nie Śmierciożercy. Twój chłopak jest bezpieczny.
- Hagrid! – James podskoczył na swoim krześle. – Umówiłem się z Hagridem, że pomogę mu znaleźć odpowiednie choinki! – uderzył dłonią o czoło. – Zapomniałem na śmierć! Dlatego sobie przypomniałem. – wskazał na wejście do Wielkiej Sali zawalone zielenią igieł. A więc gajowy poradził sobie bez najmniejszego problemu sam i teraz przyniósł drzewka do zamku. Słyszałem jak mężczyzna klnie na choinkę zagradzająca mu wejście, kiedy najpewniej przepychał się między nią, a ścianą by sprawdzić na ile bezpieczne będzie wniesienie do środka jego leśnych zdobyczy.
- No, dalej Hagridku, wciągaj brzuch. Wciągaj i na paluszkach... – mówił do siebie na tyle głośno, że mogłem usłyszeć go wytężywszy słuch i miałem ochotę wybuchnąć śmiechem. Ten ton jakby mówił do dziecka i ciężkie sapanie, kiedy nabierał powietrza by naprawdę wciągać swój pokaźny brzuchol... – Zmieścisz się, kochany, zmieścisz się. Jeszcze ociupinkę. – mówił dalej pocieszająco. – O, nie. Tylko nie broda... Puszczaj, ty stara... – nie wytrzymałem i prychnąłem śmiechem. Przyjaciele nie mieli pojęcia, co się dzieje, a ja nie mogłem im powiedzieć, co się dzieje, bo z trudem łapałem powietrze. – Au, au, au! Puść, puść. Głupie gałęzie! – odgłos szarpania, a później „trzaska” i Hagrid wtoczył się do Wielkiej Sali, jak przerośnięta kula sierści, w tym swoim paskudnym płaszczu zimowym. – Haha! Łyso ci, żem sobie poradził! – oświadczył tryumfująco mężczyzna stając na równe nogi i wygrażając drzewku. – Panie psorze, melduję, żem znalazł śliczne choinki! – naprawdę zadowolony i dumny z siebie wielki gajowy zasalutował w stronę stołu nauczycieli. Jego broda nosiła widoczne ślady po szarpaniu się z gałęziami, była naszpikowana igliwiem, a czerwone policzki Hagrida zdradzały podjęty wcześniej wysiłek.
Żałowałem, że przyjaciele nie słyszeli jak ten poczciwy wielkolud zmagał się z drzewem i mówił do siebie. Ale i bez tego cała powaga chwili wywołana niepewnością Shevy zniknęła, kiedy Hagrid odwrócił się do nas tyłem. Jego płaszcz i spodnie były rozdarte na tyłku, jakby walczył z potworem, a nie z wąskim korytarzem. Jakieś dziewczyny pisnęły speszone widząc nagą skórę na pośladku Hagrida i nie mogłem im się dziwić. Widok nie należał do specjalnie atrakcyjnych.
- Co się dzieje? – wystraszony nagłymi odgłosami wydawanymi przez dziewczęta gajowy odwrócił się do nich, a tym samym to nauczyciele mieli o wiele dokładniejszy wgląd w zawartość spodni mężczyzny. Płacząc ze śmiechu patrzyłem, jak McGonagall przewraca oczyma, gdy Sprout zasłania oczy, jak strachliwa nastolatka, która nigdy nie widziała męskiego tyłka.
- Hagridzie, jeśli to możliwe, prosiłbym cię o zeszycie spodni zanim wepchniesz choinki do środka. – dyrektor wstał ze swojego miejsca uśmiechając się pobłażliwie. Hagrid znowu zaświecił tyłkiem, kiedy odwracając się do mężczyzny zaczął macać swój tył by wyczuć, o co w ogóle chodzi.
- Oh! – zapłonął jak świąteczna lampka, kiedy jego palce trafiły na dziurę. Przez chwilę nie wiedział gdzie się podziać i jak się zasłonić, a następnie odwrócił się tyłem do pustej ściany i powoli, krok za krokiem posuwał się w stronę drzwi. – Przepraszam najmocniej. – mamrotał speszony. – Wypadek przy robocie. Przepraszam. Już mnie nie ma. – nie mniej jednak znowu ukazał nam spore rozdarcie, kiedy musiał zmienić pozycję by znowu przeciskać się między choinką, a ścianą.
Takim akcentem jak najbardziej mogłem kończyć ten rok. Nie pamiętałem już o żadnych złych wiadomościach, o tym, co stało się w Ministerstwie. Podejrzewałem, że był to jednorazowy wybryk, który więcej się nie powtórzy, a atrakcji w szkole nie brakowało. Tym bardziej, kiedy dziewczyny szalały zniesmaczone tym, czego były świadkami, a i niektórzy chłopcy dostali niestrawności. Nawet Peter odsunął od siebie pieczone kartofle, których wcześniej chciał sobie dołożyć. Nie mogłem mu się dziwić.
- On zawsze wie, jak zrobić niezapomniane wejście. – stwierdziłem uśmiechnięty, kiedy Syriusz pił zachłannie sok by zabić czkawkę, jakiej dorobił się śmiejąc głośno wraz z całkiem sporą grupą innych uczniów.
- Wrodzony talent. Łip! – rzucił, czknął i musiał pić dalej.