Scorpion

Kirhan natchnęło kazanie proboszcza (za co mu bardzo dziękuję XD). Poza tym wszelkich fanatyków X-Japan zapraszam na http://www.x-japan.mylog.pl ^^  X-Japan Yaoi FanFiction!

 

6 listopad

Nie myślałem, że zdołam traktować Blacka jak zwykłego przyjaciela i kumpla, tym bardziej, iż nadal czułem to, co wcześniej, chociaż odrzuciłem to i zamknąłem głęboko w sobie. Straciłem nadzieję na inny obrót spraw, a bez owocne miotanie się tylko pogorszyłoby moją sytuację. Moje starania przypominałyby miecz obosieczny raniący nie tylko mnie, ale i Syriusza. Dla dobra, chociaż sam nie wiem czyjego, uznałem za najlepsze rozwiązanie zaakceptowanie narzuconych mi zasad. Z jednej strony nie miałem tego nikomu za złe. Kruczowłosy jako kolega był zupełnie inny. Wesoły, rozgadany i walnięty, chociaż trochę samolubny. Przypominał duże, beztroskie dziecko biegające po korytarzach szkolnych z rówieśnikami, choć jak na razie zamiast tego skakał opowiadając mi o tym, czego się dowiedział przez ostatnie dni od swoich licznych koleżanek. Wydawało mi się to zabawne, ale i uciążliwe, kiedy po wielu zajęciach miałem ochotę odpocząć nad jakąś przyjemną książką, a w zamian dostawałem przydługie monologi. Nie miałem serca mu przerywać chociaż chciałem to zrobić, co kilkanaście sekund.
Ratunkiem okazał się Cornelius, który trochę zniecierpliwiony czekał pod obrazem czarownic w dzień przesilenia wiosennego. Nie wyglądał na zachwyconego widząc Blacka z uradowaną miną. Zmierzył go chłodnym spojrzeniem i lekko wściekły zmarszczył czoło. Nie byłbym zdziwiony gdyby rzucił się na Syriusza i rozszarpał go na strzępy. Takie zachowanie nawet mi do niego pasowało. Specjalnie, robiąc mu na złość opóźniałem tą chwilę nijak nie reagując, a tylko uśmiechając się niewinnie. W końcu nie wytrzymałem. Podbiegłem do Cornela rzucając mu się na szyję i oplatając go nogami w pasie. Zdziwiony podniósł mnie nieco wyżej, tak, że z powodzeniem patrzyłem na niego od góry.
- Tęskniłeś? – zapytałem głupio całując go w nos. Jego reakcja była szybka i zdecydowana. Przygwoździł mnie do ściany mocno wpijając się w moje usta, a dłońmi ścisnął mi pośladki. Poruszyłem się, a on zamruczał cicho. Był napalony chyba nawet bardziej niż zawsze. Pochlebiało mi to, ale i stawiało w niezręcznej sytuacji. Słyszałem jak Black rzuca roześmiane:
- To ja sobie pójdę – i odgłos oddalających się kroków. Sam miażdżony przez Lowitt’a złapałem go za włosy i pociągnąłem je mocno w tył. Cor syknął w moje wargi puszczając mnie i masując sobie głowę. Lubiłem go zaskakiwać, a wystarczyło tylko często zmieniać mój stosunek do niego, by był zbity z tropu.
- Nie dało się delikatniej? – bąknął z żalem, jednak szybko wrócił do stałego tonu – Co on tutaj z tobą robił? – jedyne, co mogłem zrobić to przewrócić oczyma na samą myśl o tym pełnym niechęci głosie.
- Opowiadał mi o swoich podbojach – uniosłem głowę z dumna miną, która wywołała spodziewaną reakcję u zazdrosnego chłopaka.
- To twój ex. Nie oczekujesz chyba, że uwierzę w takie zwykłe gadanie o głupotach? Mówiłem, że cię nie oddam, chyba to pamiętasz? Związki oparte na zaufaniu to bajki dziewczyn, dla mężczyzn liczą się fakty, a one pokazują, że właśnie szlajałeś się ze swoja wielką miłością.
- Tak. – wzruszyłem ramionami – I przy mojej wielkiej miłości rzuciłem się na ciebie, pozwoliłem się całować i obmacywać. – fakt faktem niezaprzeczalnie tak właśnie było i być miało. Nie wziąłem tylko pod uwagę tego, jak bardzo zazdrosny potrafi być Krukon. Nie zdążyłem krzyknąć, kiedy odwrócił mnie tyłem i wsunął kolano między moje uda. Jego pierś szczelnie przywarła do moich pleców nie pozwalając mi się odsunąć od muru. Nawet na strach nie miałem wystarczająco czasu. Gorący oddech na szyi i dłoń ściskająca lekko udo wystarczyły w zupełności by podnieść mi adrenalinę.
- Nie oddam cię, Remusie. Możesz się szarpać, a i tak będziesz związany. Mnie nie można pozbyć się w przeciągu kilku chwil, pamiętaj. Caluteńki należysz do mnie i chociażbyś się wił, nie ulegnę, rozumiesz? – skinąłem, a jego palce przesunęły się niebezpiecznie wysoko jedynie o kilka milimetrów mijając się z moim kroczem. Wargi i zęby Cornela zajęły się moją skórą na ramieniu i samej szyi. Łapiąc jego dłoń ścisnąłem ją z całych sił wbijając w nią paznokcie. Stęknął, ale nie zareagował w żaden inny sposób. Szarpnąłem się dla pewności, ale tak jak się spodziewałem noga chłopaka uniemożliwiała mi wszelkie gwałtowniejsze ruchy.
- Puszczaj! – zażądałem, a ręka płomiennowłosego zatrzymała się zmuszona wolą chłopaka. – Puść i nie dotykaj mnie. – bąknąłem i znowu spróbowałem się uwolnić kończąc tak jak poprzednio.
- Nie – usłyszałem po chwili spokoju, a biodra nastolatka zaczynały ocierać się o moje pośladki – Zostaniesz ukarany u ostrzeżony na przyszłość. Jestem niesamowicie zazdrosny o to, co tylko moje. Prędzej wezmę cię siłą niż oddam po dobroci. Mój, mój, mój i jeszcze raz mój. No to jak? Czego się nauczyłeś? – jego język zajmował się moim uchem bardzo dokładnie trafiając w najczulsze miejsca, a wargo zaciskały się szczypiąc je pieszczotliwie, ale i władczo. Może i byłem uparty, ale nie miałem zamiaru pozwolić sobie na traktowanie mnie jak grzecznego, oddanego niewolnika. Prychnąłem ignorując go całkowicie.
- To już drugi raz! – zacząłem swój własny temat siadając na jego kolanie, dzięki czemu mogłem z łatwością przenieść nad nim nogi i stanąć w o wiele dogodniejszej pozycji. Odwróciłem się przodem krzyżując ręce i patrząc pewnie w oczy chłopaka. Nie bałem się go, już dawno przestałem. O ile mogłem nazwać to takim mianem. Kopnąłem go w nogę w dziecinnym geście.
- Używasz siły, zmuszasz mnie do różnych rzeczy, jesteś chory na moim punkcie. – wyliczyłem sam nie wiem, co. – Mógłbyś być przynajmniej bardziej czuły. – udałem urażone dziecko, co musiało mu się spodobać.
- On był czuły, prawda? A jednak cię zostawił. Ja jestem jak skorpion. W mojej naturze leży zadawanie ran. Ty jesteś jak tamten starzec, który usiłował mu pomóc, za każdym razem otrzymując kolejny cios. On nie rozumie, jakie są intencje człowieka, a nawet gdyby chciał to czy zdoła powstrzymać się przed własnymi odruchami i przeciwstawi się sobie? Jesteś w stanie zaakceptować naturę tego skorpiona i mimo narażania się nadal usiłować go uwolnić? – powaga i obrazowe porównanie naprawdę bardzo pasowało mi do tej sytuacji. Sposób bycia Cora jednoznacznie wskazywał właśnie na tego drobnego, za to niebezpiecznego owada.
- Chcesz bym zaakceptował tego grubiańskiego, samolubnego, gwałtownego, zaborczego, niewyżytego, brutalnego i niedopieszczonego Krukona? – skrzywiłem się, jednak po chwili uśmiechnąłem. Stając na palcach szepnąłem mu do ucha – Myślałem, że już mam to za sobą... – Lowitt złapał mnie za twarz i pocałował głęboko. Jego język bez zaproszenia wsunął się w moje usta, więc przygryzłem go lekko i possałem natykając się jedynie na aprobatę. Jako skorpion posługiwał się swoim napalonym ciałem jako żądłem, a jego żądza była trucizną, którą wszczepiał mi za każdym razem, gdy się spotykaliśmy. Jęknąłem czując zimna dłoń pod swetrem na brzuchu. Z trudem wyrwałem się zachłannym wargą łapiąc powietrze.
- Masz zimne ręce! – wytknąłem mu to – Zabierz je. – zadrżałem pod wpływem niskiej temperatury. – Będziesz chory! Założę się!
- Nie będę, ale teraz skoro już mnie chcesz to chyba mogę się trochę łapczywiej za ciebie zabierać? – chłodne opuszki zaczęły sunąc ku górze, a to nie podobało się ani mojemu brzuchowi, ani całej reszcie ciała.
- Nic nie możesz! Zabierz te sople, bo nie chcę spędzić tygodnia w łóżku! – o dziwo to polecenie zostało już wykonane bez szemrania, a dotąd ostra twarz lekko pojaśniała. – I z czego się cieszysz? Mam zlizane wargi? – otarłem się nie chcąc by ktoś domyślił się, co właściwie robiliśmy, z czego kobiety na portrecie już dawno poszły żalić się innym z tego, co widziały, a raczej oglądać musiały. Takie sceny, chociaż z pewnością miejsce miały nie raz i z wieloma różnymi uczniami, to chyba zawsze wywoływały takie same oburzone reakcje pełne pogardy i zniesmaczeni. Dla mnie nie było to już niczym dziwnym. Przebywając z osobami tak podobnymi do mnie nauczyłem się, że nie jest to złe. Prawdopodobnie był to wpływ otoczenia, ale dał mi wiele, więc bez obaw przytuliłem się do starszego chłopaka.
- Jeśli się rozłożę będziesz mnie pielęgnował? – nie planowałem się odzywać, ale gładzenie po plecach wskazywało na to, że chłopak sam odpowiedział sobie na pytanie – To dobrze. – roześmiał się i wyczuwałem, że po raz kolejny robi się napalony.